Przepisy rozporządzenia należy stosować do postępowania ze zwłokami osób, które będąc pozbawione wolności w zakładzie karnym, zmarły w szpitalu albo przebywając poza terenem zakładu karnego w związku z udziałem w czynnościach procesowych, umieszczeniem w pomieszczeniu wymienionym w art. 251 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy, wykonywaniem pracy lub konwojowaniem. Przepisów tych nie stosuje się do postępowania ze zwłokami osób, które uwolniły się z zakładu karnego, oraz osób, które przebywały poza terenem zakładu karnego, w szczególności w trakcie korzystania z zezwolenia na czasowe opuszczenie tego zakładu bez dozoru lub asysty funkcjonariusza Służby Więziennej.
Zgodnie z art. 2 rozporządzenia – o zgonie zmarłego w zakładzie karnym należy bezzwłocznie powiadomić telefonicznie bądź telegraficznie pozostałego małżonka, a jeżeli okaże się to niemożliwe, krewnych zstępnych i wstępnych, krewnych bocznych do 4. stopnia pokrewieństwa, powinowatych w linii prostej do 1. stopnia, z którymi zmarły utrzymywał kontakt lub których adresy lub numery telefonu są znane dyrektorowi zakładu karnego. Jednocześnie należy poinformować, że w ciągu 72 godzin od chwili zgonu należy powiadomić dyrektora o podjętej decyzji w sprawie zorganizowania pogrzebu na własny koszt. Wyjątkiem od terminu 72 godzin jest zgon spowodowany chorobą zakaźną wymienioną w wykazie ustalonym przez ministra właściwego do ministra zdrowia – wówczas pochowanie zwłok musi nastąpić przed upływem 2 godzin od chwili zgonu. W przypadku, gdy wymienione powyżej osoby zamieszkują za granicą powiadomić najeży je za pośrednictwem ministra właściwego do spraw zagranicznych, wskazując dane personalne tych osób oraz adresy lub numery telefonów. Jeśli zmarłym jest cudzoziemiec, to powyżej wymienione osoby powiadomić należy za pośrednictwem właściwego przedstawicielstwa dyplomatycznego lub urzędu konsularnego, a w razie jego braku na terenie Rzeczypospolitej Polskiej albo, gdy dotyczy to skazanego, którego obywatelstwa nie ustalono – ministra właściwego do spraw zagranicznych, wskazując dane personalne tych osób oraz adresy lub numery telefonów. W sytuacji, gdy porozumienie się z tymi osobami nie jest możliwe albo gdy osoby te nie podejmą się pochowania zwłok, zwłoki mogą być wydane innym osobom, które dobrowolnie zobowiążą się do ich pochowania. Natomiast, jeśli zwłoki nie zostaną odebrane przez te osoby to należy poinformować właściwego starostę o możliwości przekazania zwłok publicznej uczelni medycznej lub publicznej uczelni prowadzącej działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych do celów naukowych. Następuje to po otrzymaniu decyzji starosty oraz aktu zgonu – wystawionego przez USC właściwy dla miejsca zgonu. Koszty transportu zwłok ponosi uczelnia.
Bezzwłocznie po zgonie osoby zmarłej w zakładzie karnym dyrektor musi przesłać prokuratorowi wniosek o wydanie zgody na pochowanie zwłok. Zgodę na pochowanie zwłok osoby zmarłej w zakładzie karnym wydaje prokurator rejonowy, a w przypadku zgonu żołnierza służby czynnej – wojskowy prokurator garnizonowy, właściwy dla miejsca zgonu. Pochowanie zwłok następuje po otrzymaniu zgody na ich pochowanie oraz aktu zgonu, wystawionego przez urząd stanu cywilnego właściwy dla miejsca zgonu. Na grobie osoby zmarłej powinna być umieszczona tabliczka z imieniem i nazwiskiem oraz datą urodzenia i zgonu. Koszty pochowania zwłok osoby zmarłej w zakładzie karnym przez zakład pogrzebowy pokrywane są ze środków zmarłego, a gdy ich nie posiada lub są one niewystarczające, ze środków budżetowych jednostki organizacyjnej Służby Więziennej, która zleciła pochówek.
