Krajowa Izba Odwoławcza (KIO) odrzuciła odwołanie. Skarżący nie zgodził się z tym postanowieniem KIO i wniósł skargę do sądu okręgowego razem z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych w zakresie opłaty sądowej od skargi. Sąd oddalił ten wniosek i wezwał skarżącego do uiszczenia opłaty sądowej od skargi w wysokości 5.000.000 złotych w terminie tygodniowym od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem odrzucenia skargi. Skarżący nie wniósł opłaty w tej wysokości, a sąd odrzucił skargę. Tym samym skarżący wyczerpał wszystkie możliwe środki sądowej ochrony przysługujących mu wolności lub praw.
W opinii spółki art. 34 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych uniemożliwia gwarantowaną przez konstytucję możliwość zaskarżenia orzeczeń. Ustalona wysokość opłat, w tym w szczególności górna granica wynosząca 5.000.000 złotych, wydaje się być rażąco wysoka i nieuzasadniona w demokratycznym państwie prawnym. Na tej podstawie została złożona skarga konstytucyjna dotycząca wysokości opłaty od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, którą w dniu 15 kwietnia 2014 r. rozpoznał Trybunał Konstytucyjny.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3, art. 77 ust. 2 i art. 78 konstytucji. W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 34 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych narusza prawo dostępu do sądu oraz realizowane przed sądem okręgowym prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji, wynikające z art. 77 ust. 2 konstytucji. Dodatkowo, art. 34 ust. 2 tejże ustawy jest niezgodny z art. 78 konstytucji, z racji tego, że ustanawia nadmiernie utrudnione warunki wniesienia środka odwoławczego do sądu, jedynie formalnie gwarantując prawo zaskarżenia orzeczenia wydanego w pierwszej instancji.
W opinii Trybunału Konstytucyjnego, o negatywnej ocenie art. 34 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy, przesądza przede wszystkim wadliwe zakreślenie maksymalnej wysokości opłaty stosunkowej pobieranej od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej, gdy dotyczy ona czynności dokonywanych przez zamawiającego po otwarciu ofert. Kwotę 5 000 000 zł należy uznać za arbitralną i wygórowaną.
Ponadto, Trybunał Konstytucyjny uznał, że wszystkie opłaty sądowe w sprawach zamówień publicznych – bez względu na to, czy dotyczą czynności w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego podjętych po otwarciu ofert, czy przed tym momentem – będą obliczane według reguł określonych w art. 34 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i będą miały charakter stały. Ewentualna zmiana art. 34 ww. ustawy leży w gestii ustawodawcy. Nie można również wykluczyć, że powodowany legitymowanymi konstytucyjnie względami ustawodawca określi opłaty sądowe w sprawach zamówień publicznych w wysokości przenoszącej kwoty przyjęte obecnie w przepisach ogólnych dotyczących spraw o prawa majątkowe. Trybunał nie przesądził tej kwestii. Ustawodawca w granicach norm konstytucyjnych zachowuje w tej mierze stosowny margines swobody regulacyjnej.
