Sprzedaż targowiskowa, niezależnie od wyżej wymienionych form – zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych – podlega opłacie targowej oraz wiąże się jednocześnie z przestrzeganiem wielu innych ustaw, jak na przykład: ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, ustawy – Kodeks pracy, czy ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Jak powyżej wskazano, legalna działalność w zakresie sprzedaży targowiskowej jest obwarowana w Polsce obowiązkiem przestrzegania wielu przepisów znajdujących się w licznych ustawach. Działalność nielegalnego handlu ulicznego skutecznie jednak wymyka się sankcjom przepisów prawa oraz egzekucji organów państwa przede wszystkim z powodu braku wystarczająco restrykcyjnych kar dla organizujących i realizujących proceder nielegalnego handlu ulicznego w Polsce. Widoczne jest to głównie w przypadku zorganizowanych grup przestępczych, dla który istniejące w systemie prawa kary nie mają żadnego oddziaływania z powodu czerpania wysokich zysków z nielegalnego procederu.
Biorąc pod uwagę powyższe Sejm w dniu 31 sierpnia 2011 roku uchwalił ustawę o zmianie ustawy – Kodeks wykroczeń. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2010 r. Nr 46, poz. 275, z późn. zm.) proponuje się dodanie art. 60[3] w brzmieniu:
„Art. 603. § 1. Kto prowadzi sprzedaż na terenie należącym do gminy lub będącym w jej zarządzie poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy gminy, podlega karze grzywny.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia, określonego w § 1, można orzec przepadek towarów przeznaczonych do sprzedaży, choćby nie stanowiły własności sprawcy.”.
Proponowana nowelizacja Kodeksu wykroczeń ma na celu uzupełnienie aktualnie obowiązujących, a jednocześnie nieskutecznych przepisów dążąc do wyeliminowania z przestrzeni publicznej niepożądanego zjawiska sprzedaży towarów w miejscach do tego nie przeznaczonych i nie przygotowanych – w tym w szczególności w miejscach stanowiących „turystyczne wizytówki” aglomeracji miejskich, choćby takich jak okolice zabytków atrakcyjnych dla przyjezdnych turystów.
