Zgodnie z § 1 rozporządzenia policjantowi, który nabył prawo do urlopu wypoczynkowego, przysługuje dopłata do wypoczynku. Co do zasady więc prawo do przedmiotowego świadczenia powstaje już 1 stycznia każdego roku kalendarzowego, natomiast § 3 rozporządzenia stanowi, że prawo to nie przysługuje policjantowi, który w roku zwolnienia ze służby pobrał ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy przysługujący za ostatni rok służby. Obie normy wzajemnie się wykluczają. Uzasadnienie wydania przedmiotowego rozporządzenia, wskazuje na przyznanie policjantowi i członkom jego rodziny prawa do innych świadczeń o charakterze socjalnym i bytowym, a więc, jak można domniemywać, niezależnych od uprawnień zagwarantowanych ustawą. Dlatego też ustanowiona w omawianym przepisie zależność pomiędzy prawem do dopłaty do wypoczynku a prawem do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop nie znajduje racjonalnego uzasadnienia. Ekwiwalent nie powinien być świadczeniem alternatywnym wobec dopłaty, bowiem w świetle art. 114 ust. 1 pkt 2 i art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji stanowi on tylko rekompensatę pieniężną i to niepełną, przysługującą w zamian określonego świadczenia w naturze – tj. urlopu stanowiącego czas wolny od służby, za który mimo to przysługuje uposażenie. Rozróżnienie uprawnień w zakresie dopłaty do wypoczynku policjanta, który skorzystał z urlopu oraz policjanta, który pobrał w to miejsce stosowny ekwiwalent, narusza zasadę równości wobec prawa. Ich sytuacja prawna jest biegunowo rozbieżna, niekorzystna dla pobierającego ekwiwalent za niewykorzystany urlop, nierzadko przecież z przyczyn niezależnych od siebie, a podyktowanych potrzebami służby.
Dopłata do wypoczynku jest świadczeniem płatnym zawsze na wniosek uprawnionego, natomiast możliwość złożenia wniosku została uzależniona od dokonania przedpłaty lub opłaty za pobyt w ośrodku wczasów, na kolonii, bądź obozie młodzieżowym albo od terminu rozpoczęcia urlopu wypoczynkowego w odpowiednim wymiarze. Dopłata może być jednak wypłacona niezależnie od faktu wykorzystania urlopu bądź wniesienia opłaty za korzystanie z określonych form wypoczynku, pod warunkiem, że upływa rok kalendarzowy, za który przysługuje to świadczenie. Na tle powyższego regulacja, która wyłącza prawo do dopłaty w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu jedynie za ostatni rok służby jest niesłuszna i niekonsekwentna.
Nawet jednak i wówczas negatywna przesłanka nabycia prawa do dopłaty nie działa jednolicie wobec wszystkich uprawnionych do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Zrealizowanie, bowiem prawa do świadczenia urlopowego przed dniem zwolnienia ze służby w związku z wniesieniem stosownych opłat albo przed rozpoczęciem urlopu, który następnie został wstrzymany nie może skutkować obowiązkiem zwrotu świadczenia. Mając powyższe na uwadze uznać należy za w pełni uzasadniony powrót do rozwiązań obowiązujących przed wejściem w życie nowelizowanego rozporządzenia, które nie uzależniały prawa do dopłaty do wypoczynku od ustawowo zagwarantowanego prawa do ekwiwalentu urlopowego.
Ponadto w projekcie tego rozporządzenia rozszerzono zakres przedmiotowy przypadków korzystania z wypoczynku poza dotychczas ustalony katalog obejmujący jedynie wczasy oraz kolonie i obozy młodzieżowe, pokrycie kosztów, których uprawnia do złożenia wniosku o wypłatę świadczenia, na wszelkiego rodzaju formy zorganizowanego lub indywidualnego wypoczynku, leczenia sanatoryjnego lub o podobnym charakterze oraz korzystania z innych usług turystycznych o czasie trwania obejmującym minimum 7 dni. Doprecyzowano również sposób ustalania okresu urlopu uprawniającego do złożenia wniosku o wypłatę świadczenia. Wobec faktu, iż urlop wypoczynkowy jest udzielany policjantom w dniach roboczych, zasadnym jest, aby 14-dniowy okres zwolnienia od zajęć służbowych umożliwiający nieprzerwany wypoczynek funkcjonariusza obejmował także inne dni wolne od służby przypadające w czasie urlopu oraz bezpośrednio przed jego rozpoczęciem lub zakończeniem.
