Trybunał Konstytucyjny orzekł, że
1. Art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 konstytucji oraz z wynikającą z art. 2 konstytucji zasadą prawidłowej legislacji.
2. § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 konstytucji.
Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny, gwarantowana przez Konstytucję wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego, a zatem może podlegać ograniczeniom. Pomimo zawartego w zaskarżonym uregulowaniu odesłania do źródła podstawowego, poddany kontroli art. 210 ust. 1 pkt 5a w zw. z art. 83a ust. 1 i 2 prawa lotniczego, czytany łącznie z § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia wydanego na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, pozwala adresatowi normy wyrażonej w zaskarżonym przepisie na ustalenie, czy jego zachowanie będzie naruszać prawo. Art. 210 ust. 1 pkt 5a w zw. z art. 83a ust. 2 prawa lotniczego jest zgodny z art. 2 konstytucji w aspekcie wynikającej z niego zasady prawidłowej legislacji.
Specyfika ujęcia zarzutu niezgodności kontrolowanego uregulowania z art. 22 w zw. z art. 2 konstytucji powoduje, że stwierdzenie zgodności tego uregulowania z art. 2 Konstytucji w aspekcie zasady prawidłowej legislacji implikuje stwierdzenie jego zgodności także z art. 22 w zw. z art. 20 konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 31 ust. 3 Konstytucji nie jest adekwatnym wzorcem kontroli w niniejszej sprawie. Należy podkreślić, iż art. 22 Konstytucji szerzej określa granice dopuszczalnej ingerencji w gwarantowaną w nim wolność, aniżeli to czyni nieadekwatny tu, „ogólny” art. 31 ust. 3 konstytucji. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy nie obalił domniemania zgodności zaskarżonego przepisu rozporządzenia z art. 22 w zw. z art. 20 Konstytucji, w rezultacie czego § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia jest zgodny z tymi wzorcami kontroli konstytucyjnej.
Ani w petitum wniesionego pytania prawnego, ani też w uzasadnieniu pytający sąd nie wskazał wyraźnie, która z zasad charakteryzujących Rzeczpospolitą Polską jako demokratyczne państwo prawne urzeczywistniające zasady sprawiedliwości społecznej została naruszona w wyniku uregulowania przyjętego w § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia. Wzorzec ten nie został zatem powołany jako samodzielna podstawa kontroli. Zatem wobec stwierdzenia niesprzeczności zaskarżonego przepisu z pozostałymi wzorcami kontroli wskazanymi w niniejszej sprawie należy uznać, iż kwestionowany § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia jest zgodny z art. 2 konstytucji.
