Organ uwypuklił fakt, iż na podstawie art. 103 ust. 2 ustawy – Prawo budowlane z 1994 r. do obiektów powstałych samowolnie, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. przed 1 stycznia 1995 r., nie stosuje się art. 48 Prawa budowlanego z 1994 r., lecz odpowiednio przepisy dotychczasowe, czyli przepisy art. 37 i art. 40 Prawa budowlanego z 1974 r. Dodatkowo organ stwierdził, iż obowiązek uwzględnienia rozporządzenia Wojewody wynika wprost z przepisu art. 37 Prawa budowlanego z 1994 r., w którym jedynie pierwsza przesłanka odnosi się do przepisów obowiązujących w okresie budowy, natomiast każda inna przesłanka brana jest pod uwagę w dacie wydania decyzji. M. B. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który stwierdził, iż zaskarżona decyzja jest zgodna z przepisami prawa. Skargę kasacyjną wniósł pełnomocnik M. B. Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku oddalił skargę kasacyjną, przyjmując, że:
zgodności samowolnie wybudowanego przed 1 stycznia 1995 r. obiektu budowlanego z przepisami o zagospodarowaniu przestrzennym nie bada się według daty orzekania w sprawie przez organ administracji, a według daty wzniesienia budynku.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 stycznia 2008 r., sygn. akt II OSK 1525/06
W swoim uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny powołał się na ugruntowaną już linię orzeczniczą w tym zakresie. Pierwotny plan zagospodarowania przestrzennego stanowił, iż działka przeznaczona była pod tereny łąk i pastwisk. Późniejszy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego gminy K. określał, że teren działki przeznaczony był pod uprawy polowe i ogrodnicze. Dlatego też z powyższych zapisów wynikało jednoznacznie, że przedmiotowe obiekty w okresie ich budowy zostały usytuowane na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie był przeznaczony pod budowę.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że przywołać też należało zachowującą aktualność tezę wyroku NSA z dnia 25 września 1981 r., sygn. akt I SA 1933/81, ONSA 1991, nr 2, poz. 94, iż warunkiem zastosowania przez organ instytucji przymusowej rozbiórki obiektu przewidzianej w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z 24 października 1974 r. – Prawo budowlane jest równoczesne wystąpienie dwóch przesłanek, to jest rozpoczęcia budowy lub wybudowania obiektu bez wymaganego zezwolenia oraz naruszenie ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego w czasie budowy.
Jedynie brak obowiązującego w czasie budowy planu zagospodarowania przestrzennego wyłącza możliwość nakazania przez organ przymusowej rozbiórki obiektu na podstawie tego przepisu, chociażby obiekt był wznoszony bez pozwolenia na budowę. W sprawie istniały, więc podstawy do orzeczenia nakazu rozbiórki przedmiotowych obiektów budowlanych na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r.
