Transakcje, jakie zachodzą między przedsiębiorcami a podmiotami publicznymi, (w których podmiot publiczny jest dłużnikiem) termin zapłaty za dostarczone towary lub wykonane usługi nie może przekraczać, co do zasady 30 dni, chyba, że określenie dłuższego terminu będzie obiektywnie uzasadnione szczególnym charakterem lub szczególnymi elementami umowy. Termin ten nie będzie mógł przekroczyć 60 dni kalendarzowych. Termin 60-dniowy istnieje, jako zasada, termin ten przewidziany został dla podmiotów publicznych będących podmiotami leczniczymi (np. szpitali). Wskazanie w umowie terminu dłuższego traktowane będzie, jako opóźnienie w zapłacie należności, wierzycielowi zaś przysługiwać będą odsetki za opóźnienie w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej. W transakcjach handlowych, w przypadku, gdy wierzyciel spełnił swoje świadczenie (poprzez dostarczenie towaru lub wykonanie usługi), a nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie lub w wezwaniu do zapłaty (np. doręczonej fakturze), przysługiwać mu będą odsetki za opóźnienie w wysokości tzw. odsetek podatkowych określanej na podstawie Ordynacji podatkowej. Jeżeli strony przewidziały w umowie termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych po upływie 30 dni od dnia spełnienia swojego świadczenia niepieniężnego i doręczenia dłużnikowi faktury.W transakcjach między przedsiębiorcami termin zapłaty nie powinien przekraczać 60 dni. Możliwość jego wydłużenia przewidziana została tylko po spełnieniu określonych warunków (brak sprzeczności ze społeczno – gospodarczym celem umowy i zasadami współżycia społecznego oraz obiektywne uzasadnienie wydłużenia, biorąc pod uwagę właściwość towaru lub usługi). Konsekwencją wydłużenia terminu ponad 60 dni, mimo braku w/w przesłanek, będzie możliwość naliczenia przez wierzyciela odsetek za opóźnienie w wysokości tzw. odsetek podatkowych określanej na podstawie Ordynacji podatkowej, chyba, że strony w umowie lub w sposób dorozumiany uzgodniły wyższe odsetki. Ustawa wprowadza maksymalny, 30-dniowy termin na tzw. procedurę badania towaru lub usługi, w ramach, której potwierdzana ma być ich zgodność z umową. Dodatkowo wprowadza się stałą rekompensatę w wysokości wyrażonej w złotych równowartości kwoty 40 euro, która ma pokryć wydatki ponoszone przez wierzyciela przy próbach odzyskania należności. Uprawnienie do naliczenia rekompensaty możliwe będzie od momentu, gdy wymagalne staną się odsetki za opóźnienie w płatnościach, bez odrębnego wezwania do jej zapłaty. W przypadku, gdy koszty odzyskania należności przekroczą kwotę stałej rekompensaty, wierzyciel będzie miał możliwość uzyskania na drodze sądowej zwrotu wszelkich wydatków, jakie poniósł w związku z próbą odzyskania należności.
Możliwość wystąpienia przez krajową lub regionalną organizację, której celem statutowym jest ochrona interesów podmiotów, o których mowa w ustawie, na ich wniosek, w ich imieniu i na ich rzecz, z roszczeniami wskazanymi w ustawie. Dochodzenie roszczeń z ustawy możliwe jest w postępowaniu nakazowym, które ma charakter uproszczony i przyspieszony w stosunku do zwykłego postępowania sądowego. Prawomocny nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym ma skutki prawomocnego wyroku.
