Upraszczając można powiedzieć, że forfiting ma cechy upodobniające go do faktoringu pełnego, czyli takiego gdzie nie ma regresu do zbywcy wierzytelności. W przypadku forfaitingu zamiast nabycia wierzytelności wynikającej z wystawionych faktur, forfaiter (czyli instytucja skupująca wierzytelności) skupuje weksle wystawione przez dłużnika forfaitingowego od trzeciej strony stosunku prawnego, czyli od formaitysty. Stosunek ten wykazuje zatem także podobieństwo do umów wykupu weksli przez banki. Można zatem powiedzieć, że mamy do czynienia ze stosunkiem prawnym będącym swoistą hybrydą pomiędzy faktoringiem i wykupem weksli pochodzących z obrotu gospodarczego.
Forfaiting stosowany jest głownie w obrocie zagranicznym, co nie wyłącza jego stosowania także w obrocie krajowym. Forfiting stosowany jest jako bezgotówkowa forma zapłaty w rozliczeniach zagranicznych. Nie jest on jednak tak popularny jak inne transakcje np. ubezpieczenie wierzytelności eksportowych czy akredytywy, gdyż jest to czynność znacznie droższa niż wyżej wskazane operacje o charakterze kredytowym czy ubezpieczeniowym.
Forfaitingiem najczęściej zajmują się banki, które skupują w ramach tych umów wierzytelności z dyskontem. Konieczne w tym przypadku jest odpowiednie zabezpieczenie takiej czynności bankowej a także ocena przez bank stron transakcji, pod kątem oceny zdolności kredytowej.
Przykładowa transakcja forfaitingowa przebiega w ten sposób, że bank importera poręcza weksel importerowi, który przekazuje go eksporterowi jako formę zapłaty. Eksporter nie czeka do dnia wykupu weksla, ale przekazuje go forfaiterowi – bankowi, który finansuje transakcję, wypłacając środki eksporterowi. Importer wykupuje weksel w terminie jego płatności za pośrednictwem swojego banku.
