Brak reakcji na wezwanie do zapłaty – co robić?

W wezwaniu do zapłaty należy określić dłużnika i wierzyciela, wskazać dokładną kwotę zaległości, numer faktury, datę wymagalności płatności i wartość ewentualnych odsetek, a także określić w jakich okolicznościach zaistniał spór. Kolejny etap – w razie, gdy dłużni w dalszym ciągu będzie odwlekać spłacenie długu – to wystąpienie na drogę sądową. Zanim jednak złożysz pozew w sądzie, upewnij się, że dysponujesz wszelkimi materiałami i dokumentami, które będą Ci potrzebne do tego, aby wykazać zarówno zasadność jak i wysokość żądania. Już w pierwszym piśmie procesowym należy podać wszelkie twierdzenia, a także dowody na ich poparcie, zatem warto pomyśleć również, czy nie przydadzą się do tego np. zeznania świadków na okoliczność potwierdzenia tego, że dłużnik przykładowo pożyczył od Ciebie pieniądze i nie oddał ich w terminie. W myśl bowiem z art. 217 kodeksu postępowania cywilnego, sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Co więcej, sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Do którego sądu należy złożyć pozew o zapłatę długu?

Zasadniczo, zgodnie z przepisem art. 27 kodeksu postępowania cywilnego, powództwo wytacza się przed sąd pierwszej instancji, w którego okręgu pozwany ma miejsce zamieszkania. Jeżeli pozwany nie ma miejsca zamieszkania w Polsce, ogólną właściwość oznacza się według miejsca jego pobytu w Polsce, a gdy nie jest ono znane lub nie leży w Polsce – według ostatniego miejsca zamieszkania pozwanego w Polsce. Powództwo przeciwko Skarbowi Państwa wytacza się według siedziby państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie. Z kolei powództwo przeciwko osobie prawnej lub innemu podmiotowi niebędącemu osobą fizyczną wytacza się według miejsca ich siedziby. Przy czym należy pamiętać o tym, że obowiązujące przepisy przewidują, że, np.:

• powództwo o roszczenie majątkowe przeciwko przedsiębiorcy można wytoczyć przed sąd, w którego okręgu znajduje się zakład główny lub oddział, jeżeli roszczenie pozostaje w związku z działalnością tego zakładu lub oddziału;
• powództwo o roszczenie ze stosunku najmu lub dzierżawy nieruchomości wytoczyć można przed sąd miejsca położenia nieruchomości.

Natomiast jeśli chodzi o właściwość rzeczową sądu, tj. określenie, czy pozew ma być skierowany do sądu rejonowego, czy do sądu okręgowego, to wszystko zależy od wartości przedmiotu sporu. Generalnie należy wskazać, że w sprawach o zapłatę określonej sumy pieniężnej – sprawy, których w których wartość przedmiotu sporu przewyższa siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych rozpoznawane są przez sąd okręgowy.

Przykład:

1. Dochodzisz zwrotu pożyczki w wysokości 30.000 zł. W takiej sytuacji pozew musisz złożyć do sądu rejonowego.
2. Dochodzisz odszkodowania w wysokości 100.000 zł. W takiej sytuacji pozew musisz złożyć do sądu okręgowego.

Ustalenie wartości przedmiotu sporu

W sprawach o roszczenia pieniężne, zgłoszone choćby w zamian innego przedmiotu, podana kwota pieniężna stanowi wartość przedmiotu sporu. Do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. I tak dla przykładu:

• w sytuacji, gdy powód dochodzi pozwem kilku roszczeń to zlicza się ich wartość. W sprawach o prawo do świadczeń powtarzających się wartość przedmiotu sporu stanowi suma świadczeń za jeden rok, a jeżeli świadczenia trwają krócej niż rok – za cały czas ich trwania;
• w sprawach o istnienie, unieważnienie albo rozwiązanie umowy najmu lub dzierżawy, o wydanie albo odebranie przedmiotu najmu lub dzierżawy, wartość przedmiotu sporu stanowi przy umowach zawartych na czas oznaczony – suma czynszu za czas sporny, lecz nie więcej niż za rok; przy umowach zawartych na czas nieoznaczony – suma czynszu za okres trzech miesięcy.

Podstawa prawna:
art. 16 – 30, art. 217 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964 nr 43 poz. 296)