Ostatecznie sprawa trafiła do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który uznał, że:
W rozpatrywanym stanie faktycznym można mówić o istnieniu obrotu wierzytelnościami (operacji kupna-sprzedaży) prowadzonego na własny rachunek, w czym mieściłoby się nabycie przez skarżącą Spółkę wierzytelności z zaangażowaniem własnych środków. Operacja ta odpowiada […] pojęciu usługi pośrednictwa finansowego. Nie było wobec tego podstaw prawnych do tego, aby uznać, że czynność w postaci zbycia wierzytelności dokonana przez bank nie podlegała ustawie o podatku od towarów i usług. Jeśli więc analizowana czynność – według sekcji J Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług – była rodzajem usługi pośrednictwa finansowego, czy też jednym z elementów tej usługi, to usługa ta podlegała zwolnieniu z podatku od towarów i usług. Z kolei na zasadzie art. 1 ust. 1 oraz art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, odpłatne zbycie wierzytelności, stanowiące, jak zaznaczono, jeden z elementów usługi pośrednictwa finansowego – było zwolnione z podatku od czynności cywilnoprawnych.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 stycznia 2009 roku, sygn. akt II FSK 1416/07
W tezie zawarty jest jednocześnie najważniejszy fragment uzasadnienia, ale należy tutaj podkreślić, że Wojewódzki Sąd Administracyjny, od którego wyroku złożona została skarga kasacyjna do NSA miał na ten temat inne zdanie. Uznał on bowiem, że skoro sprzedaż przez bank wierzytelności własnej, z uwagi na jej przedmiot nie może być uznana za dostawę towarów i jednocześnie nie jest też usługą świadczoną przez bank, to sprzedaż ta nie mieści się w zakresie przedmiotowym ustawy o podatku od towarów i usług, czyli nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Ponadto stwierdził przy tym, że pozbywając się nieściągalnej lub trudno ściągalnej wierzytelności bank nikomu żadnej usługi nie świadczy. Wręcz to jemu usługa taka jest świadczona, o ile podmiot na rzecz, którego dokonywana jest sprzedaż wierzytelności, zajmuje się profesjonalnie świadczeniem usług pośrednictwa finansowego, polegającego czy to na odsprzedaży, czy też windykacji zakupionych wierzytelności.
Z tym Naczelny Sąd Administracyjny się nie zgodził. Uznał on bowiem, że cesja wierzytelności jest niewątpliwie przeniesieniem prawa do wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, należy ją więc tym samym zaliczyć do kategorii usług.
