Doprecyzowane zostały przepisy określające zakres danych umożliwiających identyfikację zarówno osoby udzielającej świadczeń zdrowotnych, przez dodanie wymogu, aby wpisy w dokumentacji medycznej opatrzone były nie tylko podpisem, ale także danymi identyfikującymi tę osobę jak również pacjenta, przez dodanie wymogu wpisywania numeru PESEL na każdej stronie dokumentacji medycznej – ze względu na fakt, iż to samo imię i nazwisko może nosić więcej niż jeden pacjent. Jeśli chodzi o zakres dokumentacji prowadzonej w szpitalach, to przyjęto zasadę, iż do dokumentowania porad ambulatoryjnych udzielanych w komórce organizacyjnej szpitala stosuje się przepisy o dokumentacji prowadzonej przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w warunkach ambulatoryjnych. Nie ma bowiem uzasadnienia dla odrębnego regulowania tej kwestii dla poradni przyszpitalnych. Takie same regulacje proponuje się wprowadzić dla dokumentowania świadczeń zdrowotnych udzielanych pacjentom, których czas hospitalizacji nie przekracza 24 godzin. Ponadto, zaproponowano dodanie przepisu umożliwiającego dokonywanie kolejnych wpisów w historii choroby, w przypadku gdy stan zdrowia pacjenta wymaga wielokrotnego udzielania tego samego świadczenia zdrowotnego w tej samej komórce organizacyjnej szpitala. Ma to ułatwić prowadzenie dokumentacji medycznej w przypadkach osób chorych przewlekle, które wielokrotnie przyjmowane są i leczone w trybie dziennym, bez potrzeby pozostawania w szpitalu przez okres dłuższy niż 24 godziny. W tych przypadkach, uzasadnionym wydaje się odstąpienie od zakładania każdorazowo odrębnej
historii choroby. W uzupełnieniu tego przepisu, dodano regulację dotyczącą dokonywania wpisów w księdze głównej przyjęć i wypisów – w ww. przypadku numer kolejny pacjenta byłby nadawany tylko raz.
Zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami wymagane jest podawanie w karcie informacyjnej z leczenia szpitalnego rozpoznania w języku polskim. Rozwiązanie to, wprowadzone w 2006 r., zostało w omawianym projekcie zmienione poprzez dodanie przepisu umożliwiającego w niektórych przypadkach wpisywanie rozpoznania w języku łacińskim. Powinien być on jednak traktowany jako wyjątek od zasady i stosowany tylko w bardzo szczególnych przypadkach, gdy wymaga tego dobro pacjenta. Jako zasadę należy przyjąć również, iż pacjent ma prawo do pełnej, podanej w przystępny sposób informacji o swoim stanie zdrowia.
Nowe przepisy określają sposób postępowania z dokumentacją medyczną w przypadku śmierci lekarza prowadzącego indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską. Kwestia ta wymaga uregulowania, ponieważ ze względu na szczególną wagę informacji o stanie zdrowia i konieczność zachowania tajemnicy lekarskiej, dokumentacja medyczna wymaga specjalnego traktowania i ochrony, na co zwracał uwagę również Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych oraz Rzecznik Praw Obywatelskich. W związku z powyższym, dodano przepis, który obowiązek przejęcia dokumentacji medycznej w takich przypadkach nakłada na właściwą okręgową izbę lekarską, która informuje pacjentów o możliwości odebrania dokumentacji medycznej prowadzonej przez zmarłego lekarza, a następnie wydaje ją zgłaszającym się pacjentom. W izbie pozostaje i jest przechowywana przez wymagany prawem okres tylko ta dokumentacja, po którą nie zgłosił się uprawniony podmiot. Rozwiązanie takie spowoduje z jednej strony znaczne ograniczenie liczby dokumentów, których przechowywanie będzie obowiązkiem okręgowej izby lekarskiej, z drugiej umożliwi pacjentom odebranie oryginałów dokumentacji medycznej, która często jest im niezbędna w celu kontynuowania leczenia u innego lekarza. Analogicznie uregulowane zostało postępowanie z dokumentacją pielęgniarki, położnej w przypadku jej śmierci.
