W praktyce oznacza to, że strona, która nie zaskarżyła orzeczenia sądu pierwszej instancji, może wnieść kasację jedynie wtedy, gdy sąd odwoławczy zmienił, w sposób dla niej niekorzystny, orzeczenie sądu pierwszej instancji.
Kasacja może być wniesiona tylko z powodu następujących uchybień:
-
w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona lub niezdolna do orzekania bądź podlegająca wyłączeniu,
-
sąd był nienależycie obsadzony lub którykolwiek z jego członków nie był obecny na całej rozprawie,
-
sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu szczególnego albo sąd szczególny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu powszechnego,
-
sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu,
-
orzeczono karę, środek karny lub środek zabezpieczający nieznane ustawie,
-
zapadło z naruszeniem zasady większości głosów lub nie zostało podpisane przez którąkolwiek z osób biorących udział w jego wydaniu,
-
zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie,
-
zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone,
-
zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8-11,
-
oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2 oraz art. 80 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy,
-
sprawę rozpoznano podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność była obowiązkowa.
Kasacja może być wniesiona tylko od prawomocnego orzeczenia sądu odwoławczego, kończącego postępowanie sądowe. Skarga kasacji nie przysługuje w sprawach cywilnych, w których wartość przedmiotu sporu jest niższa niż 5 tys. zł, a w sprawach gospodarczych – niż 10 tys. zł. Wyłączone są też m.in. sprawy o: alimenty (tj. wysokość ich świadczeń), czynsz lub dzierżawę. Kasacja została wprowadzona w Polsce w 1996 i zastąpiła rewizję nadzwyczajną.
