Jak się okazuje możliwość dokonania korekty powyższych deklaracji podatkowych nie występuje we wszystkich przypadkach. Art. 81b Ordynacji podatkowej stanowi bowiem, iż uprawnienie do skorygowania deklaracji:
- ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej – w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
- przysługuje nadal po zakończeniu:
– kontroli podatkowej,
– postępowania podatkowego – w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
Korekta złożona w przypadku, gdy prawo do jej złożenia zostało zawieszone, nie wywołuje skutków prawnych. Zdaniem NSA w Warszawie, w okresie wskazanym przez powyższy przepis podatnik nie ma możliwości jakiejkolwiek skutecznej ingerencji w określanie wysokości zobowiązania podatkowego (poprzez składanie stosownych korekt deklaracji podatkowych). Z art. 81b OP nie wynika możliwość rozróżnienia sytuacji złożenia "zwykłej" deklaracji korygującej i deklaracji korygującej "anulującej" poprzednią deklarację korygującą (por. wyrok NSA w Warszawie z 29.03.2011 r. sygn. akt I FSK 425/10).
Możliwość korygowania deklaracji podatkowych w okresie między postępowaniem kontrolnym a podatkowym stała się także przedmiotem badania samego Trybunału Konstytucyjnego. TK w wyroku z dnia 4 lipca 2013 r. (sygn. akt 7/10) orzekł, że pozbawienie podatników podatku od towarów i usług uprawnienia do dokonania korekty deklaracji jest zgodne z Konstytucją RP. Sprawa została skierowana do Trybunału, ponieważ podatnicy innych podatków nie są pozbawieni prawa składania deklaracji korygujących ich podatek w powyższym okresie. Zgodnie z obowiązującym w latach 2005 – 2008 przepisem art. 81b §3 OP – zasady pozwalającej na korygowanie złożonych deklaracji nie stosowało się w zakresie podatku od towarów i usług. Zdaniem sądu pytającego w przedmiotowej sprawie kwestionowany przepis różnicuje podatników podatku VAT, jedynie ze względu na to, iż kontrolę tych podatników przeprowadzał organ podatkowy, a nie organ kontroli skarbowej. W uzasadnieniu swojego stanowiska TK zaznaczył, że problem konstytucyjny postawiony w pytaniu prawnym dotyczy dopuszczalności kwalifikowania podatków posiadających cechę powstawania z mocy prawa i zastosowania techniki samoobliczania, jako należących do grupy relewantnej (istotnej). W przypadku stwierdzenia, że stanowią one grupę relewantną zachodzi możliwość, a nawet konieczność oceny zróżnicowań istniejących pomiędzy podatkami poprzez pryzmat zasady równości wobec prawa, o której mowa w art. 32 ust. 1 Konstytucji. Jeżeli jednak poszczególne podatki nie stanowią grupy relewantnej, nie zachodzi konieczność zachowania przez prawodawcę konstytucyjnych standardów wynikających z zasady równości. Po analizie argumentów podniesionych w pytaniu prawnym oraz zapoznaniu się ze stanowiskami uczestników postępowania Trybunał stwierdził, iż nie sposób uznać, aby podmioty uprawnione do złożenia korekty deklaracji po zakończeniu kontroli podatkowej w podatkach wykorzystujących technikę samoobliczenia stanowiły grupę relewantną (istotną). W konsekwencji odpada przesłanka kontroli art. 81b § 3 Ordynacji podatkowej w oparciu o wzorzec zawarty w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Wymaga on bowiem zachowania równości wobec prawa w obrębie grupy relewantnej. Dla podmiotów nienależących do tej grupy nie ma konstytucyjnego obowiązku traktowania ich w równy sposób. Ze względu na fakt, iż w pytaniu prawnym przywołano tylko ten jeden wzorzec kontroli, Trybunał uznał, że domniemanie konstytucyjności art. 81b § 3 Ordynacji podatkowej nie zostało obalone.
