Zaprojektowane przepisy określają szczegółowy zakres ubezpieczenia obowiązkowego, stanowiąc, iż ubezpieczenie obejmuje pokrycie kosztów powrotu klientów z imprezy turystycznej do miejsca wyjazdu lub planowanego powrotu z imprezy turystycznej w wypadku gdy organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu, a także zapewnia klientom zwrot wpłat wniesionych tytułem zapłaty za imprezę turystyczną w wypadku gdy z przyczyn dotyczących organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego oraz osób, które działają w ich imieniu impreza turystyczna nie zostanie zrealizowana, a także zapewnia klientom zwrot części wpłat wniesionych tytułem zapłaty za imprezę turystyczną, odpowiadającą części imprezy turystycznej, która nie została zrealizowana z przyczyn dotyczących organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego
oraz osób, które działają w ich imieniu.
Dotychczasowe przepisy wskazują, iż ubezpieczenie obejmuje jedynie pokrycie kosztów sprowadzenia do kraju klientów, w przypadku gdy organizator turystyki wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu, oraz pokrycie zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie niewykonania zobowiązań umownych. Przepisy projektowanego rozporządzenia wprowadzają nowy podział działalności wykonywanej przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych dokonany w oparciu o kryterium zależności między użytym środkiem transportu, a terytorium, na którym działalność jest prowadzona. Podmioty, o których mowa powyżej, zostały zatem zróżnicowane na trzy grupy tj. na tych, którzy:
– organizują zagraniczne imprezy turystyczne i pośredniczą na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie zagranicznych imprez turystycznych z wykorzystaniem transportu lotami czarterowymi,
– organizują zagraniczne imprezy turystyczne i pośredniczą na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie zagranicznych imprez turystycznych z wykorzystaniem innego, niż wskazany ww. środek transportu,
– organizują krajowe imprezy turystyczne i pośredniczą na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie krajowych imprez turystycznych.
Takie rozróżnienie w pełni oddaje specyfikę działalności przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych i zostało opracowane po przeprowadzeniu konsultacji z zewnętrznymi podmiotami trudniącymi się branżą turystyczną i ubezpieczeniową.
Dotychczasowe regulacje – jak już wskazano powyżej – dokonywały podziału działalności prowadzonej w zakresie świadczenia usług turystycznych na cztery grupy, w oparciu o kryterium terytorium państwa na którym działalność jest wykonywana. Minimalna wysokość sumy gwarancyjnej na rzecz jednego klienta z tytułu umowy ubezpieczenia została określona na tym samym poziomie jak obecnie, ponieważ jak wynika z dotychczasowej praktyki, nie stwierdzono przypadków, aby teraz obowiązujące najniższe minimalne sumy były zbyt niskie i nie wystarczały na zaspokojenie roszczeń klientów. Ponadto utrzymana zostaje zasada, zgodnie z którą minimalna wysokość sumy gwarancyjnej co do zasady odpowiada cenie imprezy turystycznej.
