Spis treści
Ustawa nowelizująca
Pozostająca w chwili obecnej w okresie vacatio legis ustawa z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwianiu wykonywania działalności gospodarczej jest w swej istocie ustawą nowelizującą, gdyż nie zawiera ona postanowień typowych dla aktów normatywnych, których przepisy podlegają interpretacji pod kątem stosowania norm prawnych generalnych i abstrakcyjnych, to jest odnoszących się do określonej klasy adresatów oraz wyznaczających konieczność powzięcia przez tychże adresatów zachowań danego rodzaju we wskazanych hipotezą normy okolicznościach. Treść ustawy to, w zasadzie, przepisy wprowadzające zmiany do poszczególnych, od dawna stosowanych, ustaw. Do zbioru aktów prawnych zmienianych przez omawianą ustawę należy, między innymi, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, co ma istotne znaczenie dla omawianej kwestii.
Aktualny stan prawny
Wejście w życie przedmiotowej ustawy datuje się, jak już wstępnie zasygnalizowano, na dzień pierwszy stycznia 2015 roku. Do tego czasu jednak mają zastosowanie przepisy dotychczasowe. Warto nadmienić zatem, że – w myśl obecnych postanowień ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej „PIT”) – przychodami, z pewnymi zastrzeżeniami, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (wartością otrzymaną w naturze jest także wartość umożliwienia korzystania przez pracownika z pojazdu służbowego w celach prywatnych). Wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się obecnie, z reguły, na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (por. art. 11 PIT). Jest to zatem dosyć nieostra (niedookreślona) metoda.
Efekt nowelizacji
Zmiany objęte niniejszymi rozważaniami polegają przede wszystkim na dodaniu do art. 12 PIT ustępów 2a – 2c. W myśl dodanych jednostek redakcyjnych aktu, wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (czyli jak dotychczas) z takim jednak zastrzeżeniem, że wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia, przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:
- 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
- 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.
W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca, wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 powyższych kwot 250 albo 400 zł (w zależności od pojemności skokowej silnika pojazdu). Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością pieniężną nieodpłatnego świadczenia, przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych (odpowiednio będzie to miesięcznie 250 zł, 400 zł albo ułamek tych kwot) i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (czyli faktycznie poniesionym kosztem).
Podstawa prawna
Art. 3 ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwianiu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662).
Art. 11, art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).
