Wskutek nowelizacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłata targowa pobierana jest od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej dokonujących sprzedaży na targowiskach. Zmieniony przepis art. 15 ust. 2 zawiera definicję terminu targowisko. Są to wszelkie miejsca, w których jest prowadzony handel, z zastrzeżeniem ust. 2a, co sugeruje, że przepis ten zawiera dodatkowe unormowania odnoszące się do definicji targowiska. Zdaniem wnioskodawcy, kwestionowany przepis nie modyfikuje tego terminu, a jedynie reguluje zakres przedmiotowy opłaty targowej.
Według wnioskodawcy kwestionowany przepis jest niezgodny z zasadami przyzwoitej legislacji, pewności prawa oraz zaufania obywateli do państwa i prawa. Art. 15 ust. 2a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych poprzez swoja niejednoznaczną treść wywołuje stan niepewności prawa. Bezpośrednią tego konsekwencją są poważne rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych rozstrzygających w sprawach dotyczących opłaty targowej. Jak podkreśla wnioskodawca, pociąga to za sobą nieprzewidywalne koszty finansowe i społeczne.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 15 ust. 2a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych dodany przez art. 1 pkt 11 lit. b ustawy z dnia 30 października 2002 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 217 konstytucji. Powyższy przepis traci moc obowiązującą z upływem 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw.
Zakwestionowany przez wnioskodawcę art. 15 ust. 2a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi część regulacji poświęconej opłacie targowej uregulowanej w art. 15 i 16 tej ustawy. W myśl art. 15 ust. 1 opłata targowa pobierana jest od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Zgodnie z definicją zawartą w art. 15 ust. 2: targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzony handel, z zastrzeżeniem ust. 2a. Art. 15 ust. 2a brzmi: opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub częściach budynków, z wyjątkiem targowisk pod dachem oraz hal używanych do targów, aukcji i wystaw. Z kolei art. 15 ust. 3 głosi, że opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko. Zwolnione od opłaty targowej na podstawie art. 16 są osoby i jednostki wymienione w art. 15 ust. 1, które są podatnikami podatku nieruchomości w związku z przedmiotami opodatkowania położonymi na targowiskach.
Zaskarżonemu art. 15 ust. 2a wnioskodawca zarzucił brak jasności i precyzji uregulowań, a także wewnętrzną sprzeczność, prowadzącą do nieusuwalnych w drodze wykładni problemów, związanych ze stosowaniem tego przepisu. Oznacza to, zdaniem wnioskodawcy, że zaskarżony przepis narusza art. 2 w związku z art.217 konstytucji. Trybunał Konstytucyjny uznał, że wykładnia art. 15 ust. 2a prowadzi do sprzecznych interpretacji. Próba ujęcia kwestionowanego przepisu w taki sposób, by był zrozumiały w powszechnym odbiorze społecznym nie jest możliwa. Zdaniem Trybunału zrozumienie jest konieczne zwłaszcza w przypadku stosowanej na masową skalę opłaty targowej. Wieloletnia praktyka stosowania tego przepisu, a w szczególności orzecznictwo sądowe, także nie doprowadziła do jednoznacznej i jednolitej interpretacji.
Trybunał odroczył utratę mocy obowiązującej przepisu na okres osiemnastu miesięcy. Zwrócił jednocześnie uwagę, że do końca osiemnastomiesięcznego okresu przepis ten obowiązuje i powinien być stosowany. Okres osiemnastu miesięcy ma służyć parlamentowi do określenia nowego brzmienia uchylonego przepisu, ale także stwarza możliwość ewentualnej nowej konstrukcji opłaty targowej.
