Wystawiane paragony powinny zawierać na tyle szczegółowe nazwy towarów, żeby z jednej strony dawały one klientowi możliwość skontrolowania tego, co kupił, a z drugiej pozwalały fiskusowi zweryfikować prawidłowość rozliczenia podatku przez sprzedawcę. Mimo, iż to przedsiębiorca sam określa znajdujące się na paragonie nazwy, co zdeterminowane jest specyfiką prowadzonej przez niego działalności i ściśle powiązane z oferowanym asortymentem, musi on przestrzegać szeregu wymogów sprecyzowanych w przepisach.
Podstawowe elementy
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących paragon musi być przede wszystkim czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Oprócz tego akt podaje szczegółowe informacje, jakie powinny znaleźć się na wydruku. Co ważne, podatnik ma obowiązek, konstruując formę paragonu, przestrzegać poniższej kolejności (z wyjątkiem
informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży).
Wystawiając paragon podatnik musi zawrzeć w nim co najmniej:
1) imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2) numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3) numer kolejny wydruku;
4) datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5) oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6) nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7) cenę jednostkową towaru lub usługi;
8) ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9) wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10) wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11) wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12) łączną kwotę podatku;
13) łączną kwotę sprzedaży brutto;
14) oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15) kolejny numer paragonu fiskalnego;
16) numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17) numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy;
18) logo fiskalne i numer unikatowy kasy umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego.
Ponadto, rozporządzenie wskazuje także, że obok nazwy sprzedawanego produktu pozwalającej na jego jednoznaczną identyfikację musi znaleźć się również jego opis stanowiący rozwinięcie nazwy. Nie precyzuje już jednak, jak zapewnić jednoznaczność identyfikacji, przez co użytkownicy kas fiskalnych nie rzadko mają problem z wymyśleniem nazwy, która tę jednoznaczność uwzględni.
Skrótami, ale bez ogółów
W Wyjaśnieniu Ministra Finansów z 9 sierpnia 2013 r. zostało podkreślone, że podatnik powinien użyć takiego oznaczenia nazw towarów lub usług, aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie do sprzedawanego towaru lub usługi odpowiedniej stawki podatku. Jednocześnie liczba znaków w nazwie musi być nie mniejsza niż 12. Wykluczone jest stosowanie nazw grup produktów, co oznacza, że podatnik prowadzący np. sklep spożywczy, zamiast określeń „owoce” czy „nabiał”, będzie musiał używać takich nazw jak „banan” czy „mleko”.
Można posługiwać się nazewnictwem z wykorzystywanego w firmie cennika towarów bądź usług, np. w przypadku, gdy sprzedawany produkt składa się z kilku elementów składowych, np. w przypadku wykonywanych kompleksowo zabiegów kosmetycznych w salonie kosmetycznym. Można także używać skrótów nazw.
Katarzyna Miazek, Tax Care
Katarzyna Więsik, księgowa Tax Care
