Według skarżącej spółki nastąpiło naruszenie zasady wolności gospodarczej oraz zasady ochrony praw majątkowych przez upoważnienie Ministra Finansów w art. 35 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym do określenia w drodze rozporządzenia przypadków, gdy podatnikami akcyzy są osoby lub jednostki inne niż producent lub importer wyrobów akcyzowych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej przewiduje, że nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatku następuje w drodze ustawy. Poprzez nałożenie nakazu zapłaty podatku w akcie prawnym niższego rzędu niż ustawa, tj. w rozporządzeniach w sprawie podatku akcyzowego nastąpiło naruszenie zasady ochrony praw majątkowych – twierdzi skarżąca spółka. Przepisy te są niezgodne z konstytucją w zakresie, w jakim określają kategorię podmiotów zobowiązanych do zapłaty podatku akcyzowego, gdyż określenie kategorii podatników musi nastąpić w drodze ustawowej.
W wyroku z 7 lipca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepisy: §18 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie podatku akcyzowego z dnia 16 grudnia 1998 r., §18 ust. l pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie podatku akcyzowego z dnia 15 grudnia 1999 r., §19 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie podatku akcyzowego z dnia 22 grudnia 2000 r., w związku z art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, są niezgodne z art. 64 ust. 3 w związku z art. 84 i art. 217 konstytucji. W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku. Przepisy zaskarżone w sprawie utraciły już moc obowiązującą. Jednakże Trybunał stwierdził , że zachodzi konieczność wydania orzeczenia z uwagi na ochronę konstytucyjnych wolności i praw skarżącego.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że wskazane przepisy rozporządzeń wyznaczały podmioty podatku akcyzowego inne niż określone w ustawie, czyli wkroczyły w materię ustawową. Z tego względu są niezgodne z art. 64 ust. 3 w związku z art. 84 i 217 konstytucji. Trybunał przypomniał, że podobny pogląd w zakresie przepisów rozporządzenia z 1998 r. został wyrażony wcześniej w wyrokach w sprawach o sygn. P 7/00 oraz SK 35/02. W związku z tym, że zaskarżone przepisy rozporządzeń zostały uznane za niezgodne z art. 217 konstytucji, Trybunał Konstytucyjny uznał za zbędne rozważanie naruszenia przez te przepisy art. 92 ust. 1 konstytucji. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zbędne jest także badanie zgodności zaskarżonych przepisów z art. 21 konstytucji wobec orzeczenia o ich niezgodności z wzorcem bardziej szczegółowym, tj. z art. 64 konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny uznał wzorzec konstytucyjności z art. 31 ust. 3 konstytucji za nieadekwatny w sprawie, która dotyczy prawa daninowego. Stwierdził również, że skarżące przedsiębiorstwo nie wyjaśniło w uzasadnieniu złożonej skargi, w jaki sposób zaskarżone przepisy naruszyły jego prawa i wolności wynikające z powołanych jako wzorce przepisów art. 2 konstytucji oraz art. 22 konstytucji. W tym zakresie postępowanie zostało umorzone jako niedopuszczalne. Trybunał Konstytucyjny uwypuklił, że orzekając o niezgodności zaskarżonych przepisów z konstytucją nie przesądza w ten sposób, że skarżące przedsiębiorstwo doznało rzeczywistego uszczerbku majątkowego w wyniku obciążenia obowiązkiem podatkowym z naruszeniem konstytucji. Stosownie do art. 190 ust. 4 konstytucji, o skutkach wyroku będą rozstrzygać właściwe organy, trybie i na zasadach w określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania.
