W skardze do WSA skarżący podmiot zarzucił organowi naruszenie art. 20a ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 95 poz. 613 ze zm.) w zw. z art. 2, art. 7 i art. 88 Konstytucji RP. W uzasadnieniu skargi wskazała, iż wprowadzenie obciążeń podatkowych w trakcie roku podatkowego narusza konstytucyjne zasady: demokratycznego państwa prawnego i związaną z nią zasadę niedziałania prawa wstecz, oraz zasadę pewności prawa i zaufania obywateli do państwa.
WSA rozpatrując sprawę zwrócił uwagę, iż art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi podstawę prawną podjęcia przez radę gminy uchwały w sprawie stawek podatkowych, jednak nie zawiera wskazań, kiedy taką uchwałę należy podjąć. Z kolei art. 20a ust. 1 ustawy stanowi o skutkach braku podjęcia takiej uchwały do końca roku poprzedzającego rok podatkowy, nie definiując znaczenia zwrotu „podjęcie uchwały”.
WSA podkreślił, iż zgodnie z art. 88 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem wejścia w życie aktów prawnych, w tym uchwał jest ich ogłoszenie. Zatem, warunkiem wejścia w życie przepisu jest nie tylko jego przyjęcie przez posiadający stosowną kompetencję organ, w przewidzianym prawem trybie, ale także ogłoszenie tego aktu prawnego. Innymi słowy, regulacja o której mowa w art. 20a ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 95 poz. 613 ze zm.) obejmuje zarówno sam fakt jej głosowania przez radę jak i jej należytą publikację. Dopiero bowiem spełnienie obu tych warunków stanowi o tym, że dany akt normatywny wszedł do porządku prawnego. WSA przypomniał również, iż na wymogi pewności prawa i zaufania obywateli do państwa składają się gwarancje prawne ochrony interesu jednostki, które mają w prawie podatkowym duże znaczenie. Chodzi o możliwość rozporządzania przez obywateli swoimi interesami przy uwzględnieniu obowiązku podatkowego jeszcze przed rozpoczęciem roku podatkowego. Stawarza to wymóg takiego sposobu wprowadzania regulacji prawnych, aby ustawodawstwo dotyczące podatków płaconych w skali rocznej znane było podatnikom ze stosownym wyprzedzeniem czasowym przed początkiem roku podatkowego, a tym bardziej, aby nie było wprowadzane z mocą wsteczną, jak uczyniono to w rozpatrywanej sprawie.
