Spis treści
Podmiot zobowiązany do uiszczenia opłaty targowej
Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych („u.p.o.l.”) opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej dokonujących sprzedaży na targowiskach z takim zastrzeżeniem, że opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach (art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4b u.p.o.l.)
Meritum opłaty targowej
Opłata publiczna stanowi świadczenie odpłatne, tj. takie, z którym wiązać należy wzajemne świadczenie ze strony podmiotu publicznoprawnego na rzecz wnoszącego opłatę. Wnoszący opłatę może wystąpić z roszczeniem o wzajemne świadczenie państwa na swoją rzecz. Odpłatność zakłada wzajemność świadczenia, ale już niekoniecznie jego równowartość. Opłaty publiczne są rodzajem dochodów publicznych, którym przypisuje się niewielkie znaczenie fiskalne, co nie daje podstaw do rezygnacji z tej formy dochodów publicznych. Dochody z opłat publicznych są dochodami gmin (por. J. Gliniecka, Pojęcie opłaty publicznej, (w:) Prawo podatkowe, pod red. H. Dzwonkowski, Warszawa 2010, C. H. Beck, s. 3-4).
Targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż (por. art. 15 ust. 2 u.p.o.l.).
Termin "targowisko" ma podstawowe znaczenie dla możliwości pobierania opłaty targowej. Pobieranie opłaty targowej jest związane z prowadzeniem handlu – sprzedaży lub chociażby złożeniem oferty. Nie ma większego znaczenia, w jakim miejscu prowadzona jest sprzedaż oraz czy sprzedaż ma charakter stały, czy okazjonalny. Skoro o pobieraniu opłaty targowej decyduje sprzedaż towaru, uprawnione jest jej pobieranie również za prowadzenie sprzedaży poza miejscami do tego wyznaczonymi. Bez znaczenia dla uiszczania opłaty targowej pozostaje, czy handel jest prowadzony na gruntach państwowych, komunalnych czy prywatnych. Opłatę targową pobiera się niezależnie od tego, czy sprzedaż odbywa się na targowisku miejskim prowadzonym przez gminę, inną jednostkę zarządzającą targowiskiem, czy też na targowisku prowadzonym na terenie prywatnym. Skoro targowiskami są wszelkie miejsca, w których prowadzona jest sprzedaż, to chodzi o miejsca, których lokalizację wyznacza gmina, jak i każde inne miejsce, mimo że formalnie nie jest ono przez gminę oznaczone jako targowisko. Opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych i za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko, dlatego też handlujący na targowisku, mimo uiszczania czynszu dzierżawnego, opłaty za wjazd na targowisko lub za zajęcie straganu, winien także uiścić opłatę targową na rzecz gminy (por. uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. akt: I SA/Wr 2041/13).
Zwolnienie od opłaty targowej
Na podstawie przepisu art. 16 u.p.o.l. zwalnia się od opłaty targowej osoby i jednostki dokonujące sprzedaży na targowiskach, które są podatnikami podatku od nieruchomości w związku z przedmiotami opodatkowania położonymi na targowiskach. Przepis ten nie ma zastosowania do osób, które są podatnikami podatku od nieruchomości i prowadzą sprzedaż towarów na targowisku poza miejscem, od którego płacą podatek od nieruchomości.
Przepis art. 15 ust. 2b u.p.o.l. stanowi, że opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach. Regulację art. 15 ust. 2b u.p.o.l. należy interpretować w ten sposób, że podmiot dokonujący sprzedaży nie będzie podlegał opłacie targowej, gdy sprzedaż będzie prowadzona w budynku (lub jego części), którego definicję zawiera art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. (por. uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. akt: I SA/Wr 2041/13).
W myśl przepisu art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., który stanowi o definicji legalnej pojęcia „budynek”, budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadający fundamenty i dach.
Podstawa prawna
Art. 15, art. 16 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm.).
Orzecznictwo
Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. akt: I SA/Wr 2041/13 (tekst orzeczenia dostępny jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem: orzeczenia.nsa.gov.pl).
Literatura
H. Dzwonkowski (red.), Prawo podatkowe, Warszawa 2010, C. H. Beck.
