Projekt przewiduje, że w wypadku zastosowania wobec sprawcy najcięższych przestępstw seksualnych środka zabezpieczającego o charakterze wolnościowym, a więc skierowania go na leczenie ambulatoryjne, obligatoryjne będzie równoczesne orzeczenie wobec niego obowiązków lub zakazów określonych w art. 41a k.k. W sytuacji, gdy obowiązki takie lub zakazy zostały wcześniej orzeczone tytułem środka karnego w tej samej sprawie, orzeczony środek karny nie będzie podlegał wykonaniu. Wypełnianie nałożonego obowiązku lub przestrzeganie zakazu będzie mogło być kontrolowane przy użyciu aparatury monitorujące. Wspomniane obowiązki i zakazy to obowiązek powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakaz kontaktowania się z określonymi osobami oraz zakaz opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu. Zatem orzekając wskazane powyżej obowiązki lub zakazy sąd będzie miał możliwość elastycznego ukształtowania nakładanych na skazanego, wobec którego stosowany jest środek zabezpieczający, ograniczeń, w celu minimalizacji związanego z jego osobą zagrożenia dla innych osób, które mogłyby stać się przedmiotem jego antyprawnych, ukierunkowanych patologicznie ukształtowanym popędem, zachowań. W szczególności sąd będzie władny zakazać skazanemu o stwierdzonych skłonnościach pedofilskich przebywania np. w pobliżu placówek oświatowych (szkół, przedszkoli), czy też placów zabaw dla dzieci, zaś sprawcy zbrodni zgwałcenia kazirodczego zakazać kontaktowania się z osobą pokrzywdzoną, na której szkodę zostało popełnione prawomocnie osądzone przestępstwo.
Projektowana ustawa przewiduje wprowadzenie do katalogu polskiego prawa procesowego nowego środka, określanego jako „areszt domowy”. Środek ten, poszerzając katalog dotychczas dostępnych metod oddziaływania na zachowanie osoby oskarżonej (podejrzanego) o popełnienie przestępstwa, z jednej strony umożliwi minimalizację liczby wypadków stosowania tymczasowego aresztowania do tych, w których w szczególności z uwagi na konieczność przeciwdziałania ewentualnemu matactwu zastosowanie środka o charakterze izolacyjnym będzie niezbędne, z drugiej zaś strony wprowadzi możliwość efektywnej kontroli zachowania osoby stojącej pod zarzutem popełnienia przestępstwa, w tym przeciwdziałania ewentualnym zachowaniom zmierzającym do ucieczki lub ukrycia się przed organami prowadzącymi postępowanie karne. Po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji możliwe będzie zastosowanie, względnie kontynuacja aresztu domowego tylko w wypadku wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia.
Istota tego środka zapobiegawczego polega na nałożeniu na oskarżonego obowiązku stałego i nieprzerwanego przebywania w miejscu wskazanym w postanowieniu sądu, którym zazwyczaj będzie miejsce zamieszkania, przy równoczesnej kontroli wykonywania tego obowiązku w drodze użycia aparatury monitorującej. Projekt dodatkowo przewiduje możliwość nałożenia przez sąd na oskarżonego zobowiązania do określonego postanowieniem sądu o zastosowaniu aresztu domowego – zachowania się w czasie stosowania tego środka.
Przesłanki zastosowania aresztu domowego zostały określone w proj. art. 265a § 5-6 k.p.k. Zgodnie z tymi przepisami warunek dopuszczalności zastosowania tego środka stanowi przesłanka faktyczna, sprowadzająca się do posiadania przez oskarżonego określonego miejsca stałego zamieszkania i warunków mieszkaniowych umożliwiających funkcjonowanie aparatury monitorującej. Równocześnie projektowane przepisy stanowią, że formalnym warunkiem zastosowania aresztu domowego w wypadku oskarżonego zamieszkującego z inną pełnoletnią osobą, będzie zgoda tej osoby na zainstalowanie w miejscu zamieszkania (domu, lokalu) aparatury monitorującej oraz na przeprowadzanie w tym miejscu czynności kontrolnych związanych z funkcjonowaniem tej aparatury. Projekt wprowadza te same względne zakazy stosowania aresztu domowego, które kodeks przewiduje przy stosowaniu tymczasowego aresztowania. Analogicznie jak przy tymczasowym aresztowaniu, odnoszą się one zarówno do sytuacji, gdy areszt domowy już nastąpił i w czasie jego trwania pojawiły się okoliczności wskazane w przepisie art. 259 § 1 pkt 1 lub 2 k.p.k., jak i gdy rozważa się dopiero kwestię zastosowania tego środka zapobiegawczego. Chodzi tu o przypadki, w których szczególne względy będą stały na przeszkodzie w stosowaniu aresztu domowego, zwłaszcza gdy stosowanie aresztu domowego spowodowałoby dla życia oskarżonego lub jego zdrowia poważne niebezpieczeństwo lub pociągałoby wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jego najbliższej rodziny.
Zastosowanie, jak również przedłużenie stosowania aresztu domowego następować będzie, na wniosek prokuratora, na podstawie postanowienia sądu, przy czym w postępowaniu przygotowawczym decyzję podejmować będzie sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie. Po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu, właściwy do stosowania aresztu domowego, podobnie jak ma to miejsce w wypadku tymczasowego aresztowania, będzie sąd, przed którym sprawa się toczy. W odróżnieniu do tymczasowego aresztowania, projekt nie przewiduje, w wypadkach nie cierpiących zwłoki, możliwości odstępstwa od ogólnej właściwości miejscowej sądu orzekającego o środku zapobiegawczym. Stosowanie zawartego w przepisie wyjątku dotyczy bowiem sytuacji szczególnej i z tego względu może odnosić się tylko do tymczasowego aresztowania jako najsurowszego z środków zabezpieczających.
