Przepis ten stanowi, że przez "tymczasowy obiekt budowlany" należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy i obiekty kontenerowe. Cechami odróżniającymi "obiekt budowlany" od "tymczasowego obiektu budowlanego" jest albo czas użytkowania obiektu albo trwałość jego związania z gruntem. Obiekt budowlany tymczasowy ma bądź krótką trwałość użytkowania, bądź nie jest trwale związany z gruntem. Ponadto, musi przy tym odpowiadać cechom obiektu budowlanego, do których zalicza się zarówno budynki, jak i budowle, oraz obiekty małej architektury.
Fakt, że ustawa Prawo budowlane samodzielnie nie definiuje pojęcia "barakowozu" jest bez znaczenia dla stosowania przepisów ustawy w odniesieniu do tych obiektów. Zaniechanie przez ustawodawcę zdefiniowania jakiegoś pojęcia na użytek konkretnej ustawy oznacza dopuszczalność odwołania się do definicji języka potocznego. W języku potocznym przez "barakowóz" rozumie się "barak na kołach", a ponieważ "barak" jest – wedle słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007, seria Akademia Języka Polskiego PWN) prowizorycznym budynkiem, "barakowóz" będzie prowizorycznym budynkiem na kołach. Budynek charakteryzuje się między innymi wydzieleniem z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych tj. posiadaniem ścian, a także dachu i fundamentów. Barak na kołach jest zaś niezwiązanym z gruntem obiektem budowlanym posiadającym ściany i dach. Brak związania z gruntem – z racji wyposażenia w koła – jest tym właśnie elementem, który przesądza o tymczasowości obiektu budowlanego w postaci barakowozu. Z woli ustawodawcy taki prowizoryczny budynek na kołach został poddany reglamentacji prawa budowlanego, a to potwierdza, – co do zasady – słuszność prowadzenia w odniesieniu do spornego barakowozu postępowania administracyjnego w sprawie legalności jego usytuowania.
Słuszności tej nie podważa, zdaniem sądu, przyjęta przez skarżącego w tej sprawie linia obrony wyrażająca się w twierdzeniu, że kontrolowany barakowóz, jest przyczepą definiowaną ustawą Prawo o ruchu drogowym, ponieważ jest na kołach, przez co jest mobilny i posiada zaczep umożliwiający połączenie z pojazdem. Przede wszystkim zauważyć należy, że w świetle definicji "przyczepy" zamieszczonej w ustawie z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 ze zmianami) przyczepa jest pojazdem bez silnika, przystosowanym do łączenia z innym pojazdem, co oznacza, że winna być przystosowanym do połączenia z innym pojazdem, lecz nie wyposażonym w silnik, środkiem transportu przeznaczonym do poruszania się po drodze i spełniającym warunki do dopuszczenia do ruchu. Dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego lub przyczepy, jest dowód rejestracyjny lub pozwolenie czasowe. Jak przyznał skarżący na rozprawie przed sądem, barakowóz jako przyczepa nie był zarejestrowany. Ponadto, organ nadzoru budowlanego słusznie zauważył, barakowóz jest wyposażony w elementy wskazujące na wykorzystywanie – jak twierdzi skarżący przyczepy – w celach innych niż transport a mianowicie w komin, schodki ułatwiające wejście do środka, i dopływ energii elektrycznej.
O tym, czy tymczasowe obiekty budowlane podlegają reżimowi uzyskania pozwolenia na budowę bądź zgłoszenia, przesądza treść dalszych przepisów prawa budowlanego. Zasadą prawa budowlanego jest, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29 – 31 ustawy. W odniesieniu do tymczasowych obiektów budowlanych ani pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia budowlanego nie wymagają jedynie:
- tymczasowe obiekty budowlane, stanowiące wyłącznie eksponaty wystawowe, niepełniące jakichkolwiek funkcji użytkowych, usytuowane na terenach przeznaczonych na ten cel,
- obiekty przeznaczone do przeznaczone do czasowego użytkowania w trakcie realizacji robót budowlanych, położone na terenie budowy oraz ustawione barakowozy używane przy wykonywaniu robót budowlanych, badaniach geologicznych i pomiarach geodezyjnych.
Natomiast wyłącznie zgłoszeniu budowlanemu podlegają tymczasowe obiekty budowlane, niepołączone trwale z gruntem i przewidziane do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu, nie później niż przed upływem 120 dni od dnia rozpoczęcia budowy.
W świetle wymienionych przepisów, ustawienie spornego barakowozu na nieruchomości wymagało co najmniej zgłoszenia albowiem działka ani nie stanowiła terenu, na którym miały być prowadzone roboty budowlane czy geologiczne, dla których barakowóz miałby stanowić zaplecze ani nie stanowiła terenu wystawowego, na którym barakowóz miałby stać jako eksponat tj. pełnić takie funkcje, dla których usytuowanie barakowozu nie musiało być poprzedzone ani pozwoleniem ani zgłoszeniem. Ewidentny w sprawie brak zgłoszenia skutkować musiał zastosowaniem procedury legalizacyjnej z art. 49 lit. "b" prawa budowlanego. Zalegalizowanie samowolnego ustawienia barakowozu nie było jednak możliwe, albowiem cała jego działka o położona jest w 100 – metrowej strefie ochronnej rzeki, w której obowiązuje zakaz lokalizowania obiektów budowlanych innych niż urządzenia wodne lub obiekty służące prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Okoliczność położenia działki skarżącego w pasie 100 – metrowej strefy ochronnej rzeki nie jest kwestionowana przez sąd. Podkreślić należy, iż uznanie że ustawienie barakowozu wymagałoby pozwolenia na budowę a nie zgłoszenia, nie zmieniłoby sytuacji prawnej inwestora, ponieważ zalegalizowanie obiektu budowlanego wzniesionego bez pozwolenia jest dopuszczalne na tych samych warunkach, co zalegalizowanie obiektu budowlanego wzniesionego bez zgłoszenia. W obu przypadkach legalizacja samowoli budowlanej jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy lokalizacja obiektu budowlanego nie narusza przepisów prawa miejscowego z zakresu planowania przestrzennego. Z opisanych wyżej względów należało uznać, iż orzeczony nakaz rozbiórki nie naruszył przepisów prawa materialnego.
