Pierwszy projekt określa stopnie trudności dla narciarskich tras biegowych, zjazdowych oraz nartostrad oraz sposób ich oznaczania. Polskie regulacje w tym zakresie zawiera rozporządzenie Rady Ministrów z 6 maja 1997 r. w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz. U. Nr 57, poz. 358). Zgodnie z przepisami tego rozporządzenia funkcjonuje czterostopniowa skala trudności: trasa bardzo łatwa, łatwa, trudna i bardzo trudna, oznaczana odpowiednio kolorami: zielony, niebieski, czerwony i czarny z rosnącym stopniem trudności. Średnie nachylenie trasy nie było jedynym kryterium przyznania jej danego stopnia. Zgodnie z przywoływanym rozporządzeniem przy ocenie stopnia trudności brano pod uwagę ponadto ukształtowanie terenu, zalesienie, zabudowania oraz inne obiekty znajdujące się w bezpośredniej bliskości trasy. Ostateczny stopień trudności trasy ustalały GOPR lub TOPR. Aktualnie obowiązek ten spoczywać będzie, zgodnie z ustawą o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich, na zarządzający terenem. Projekt rozporządzenia powiela założenie, że głównym parametrem stopnia trudności trasy jest jej nachylenie ale nie jedynym.
Niewątpliwie określenie stopnia trudności narciarskich tras zjazdowych, biegowych i nartostrad umożliwia narciarzom wybór tras odpowiadających ich umiejętnościom. Niestety, nie istnieje jednolity światowy system oceny trudności tras, jednak w większości krajów stosuje się oznaczenia kolorami: według skali niebieski, czerwony i czarny z rosnącym stopniem trudności. W Europie w większości krajów stosowane jest oznakowanie trudności tras oparte na tzw. „kodzie kolorowym” – kolor niebieski (trasa łatwa), czerwony (trasa o średnim stopniu trudności) i czarny (trasa dla ekspertów).
Zgodnie z zaprojektowanymi przepisami określono następujące stopnie trudności dla narciarskich tras zjazdowych i nartostrad:
- A – łatwe – o maksymalnym stopniu nachylenia do 25%;
- B – trudne – o maksymalnym stopniu nachylenia do 40%;
- C – bardzo trudne – o maksymalnym stopniu nachylenia powyżej 40%.
Przy ocenie stopnia trudności narciarskiej trasy zjazdowej i nartostrady będą brane ponadto pod uwagę: ukształtowanie terenu, zalesienie, zabudowania oraz inne obiekty znajdujące się w bezpośredniej bliskości trasy.
Drugie zaprojektowane rozporządzenie określa dopuszczalne obciążenie narciarskiej trasy zajazdowej oraz sposób jego obliczania. Przy obliczaniu dopuszczalnego obciążenia trasy brana będzie pod uwagę maksymalna liczba osób, które mogą być potencjalnie w tym samym czasie transportowane w górę. Biorąc pod uwagę, że czynnikami sprzyjającymi wzrostowi liczby wypadków na trasach narciarskich może być stopień trudności trasy oraz zbyt duża liczba osób zjeżdżających na trasie w tym samym czasie (zatłoczenie trasy) zaproponowano w przedmiotowym rozporządzeniu dopuszczalne obciążenie narciarskiej trasy zjazdowej w zależności od jej trudności. Na zorganizowanych terenach narciarskich, gdzie znajduje się więcej niż jedna narciarska trasa zjazdowa lub więcej niż jedno urządzenie transportu linowego lub taśmowego przeznaczonego do przewozu osób zjeżdżających, dla obliczenia obciążenia narciarskiej trasy zjazdowej sumuje się powierzchnię wszystkich dostępnych narciarskich tras zjazdowych i liczby osób, które mogą równocześnie pomieścić wszystkie urządzenia transportu linowego i taśmowego przeznaczonego do przewozu osób.
Projektowana regulacja będzie wymuszała kontrolowanie liczby osób wwożonych na stoki i potencjalnie może się okazać się, że właściciele będą zmuszeni do celowego spowalniania transportu linowego lub taśmowego, aby nie przekraczać ustalonych norm dopuszczalnego obciążenia tras narciarskich, co wpłynie pozytywnie na bezpieczeństwo osób korzystających z tras, ale może spowodować mniejsze zyski właścicieli zorganizowanych terenów narciarskich.
