W art. 61 ust. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zawarte jest upoważnienie ustawowe dla Ministra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej do określenia w drodze rozporządzenia, sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego terenu. W ustępie 7 ustawodawca określił zakres przedmiotowy tego rozporządzenia. Przekazał do unormowania w akcie wykonawczym istotne elementy merytorycznego rozstrzygnięcia. Wskazał organ uprawniony do takiej regulacji, zakres upoważnienia, ale nie przekazał wytycznych do treści aktu.
Art. 92 ust. 1 Konstytucji dopuszcza stanowienie rozporządzeń tylko na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. W opinii wnioskodawcy kwestionowane przepisy dotyczą wykonywania prawa własności. Ograniczenia konstytucyjnych praw i wolności mogą być ustanawiane wyłącznie w ustawie. Ustawowe upoważnienie do wydania rozporządzenia nie może mieć charakteru blankietowego. Nie może również pozostawiać prawodawcy rządowemu zbyt daleko idącej swobody w kształtowaniu merytorycznych treści rozporządzenia – podkreśla wnioskodawca.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 61 ust. 6 i 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest zgodny z art. 92 ust. 1 konstytucji. Oznacza to, że przepis upoważniający Ministra Infrastruktury do wydania rozporządzenia wykonawczego określającego sposób ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku na danym terenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest zgodny z konstytucją.
Trybunał Konstytucyjny nie podzielił wątpliwości wnioskodawcy, co do niezgodności kwestionowanych przepisów z konstytucyjnym standardem zakresu i treści upoważnień ustawowych do wydawania aktów wykonawczych do ustawy. Według Trybunału Konstytucyjnego, wytyczne co do treści aktu wykonawczego zostały zawarte w szeregu przepisów ustawy z 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i zrekonstruować je można z treści art. 61 ust. 7 ustawy oraz z brzmienia art. 1 ust. 2, art. 2 i art. 61 ust. 1-5 ustawy. Są one wystarczająco określone i pozwalają wskazać materialny kształt regulacji, która ma być doprecyzowana w rozporządzeniu wykonawczym. Jednocześnie wytyczne te są na tyle kompletne, że nie można uznać, iż ustawodawca dopuścił do przekazania treści z materii ustawowej do uregulowania w akcie wykonawczym.
Trybunał Konstytucyjny uznał także, że zakwestionowane przepisy nie dopuszczają do nadmiernego ograniczenia uprawnień inwestora do zagospodarowania terenu inwestycyjnego na skutek dowolnej interpretacji przez organ administracji w szczególności pojęć "działki sąsiedniej", "obszaru analizowanego" i "dostępu z tej samej drogi publicznej". Pojęcia te zostały dookreślone w orzecznictwie sądów administracyjnych dotyczącym wykładni art. 61 ust. 1-5 ustawy z 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Sposób wyznaczania kontynuacji nowej zabudowy na podstawie istniejącej delegacji ustawowej pozwala stwierdzić, że brzmienie delegacji ustawowej z art. 61 ust. 6 i 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie narusza minimalnego standardu art. 92 ust. 1 konstytucji.
