Zgodnie z treścią art. 310 KK, każdy kto podrabia albo przerabia polski albo obcy pieniądz, inny środek płatniczy albo dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce lub z pieniędzy, innego środka płatniczego albo z takiego dokumentu usuwa oznakę umorzenia, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności. Kto zaś fałszywy pieniądz, inny środek płatniczy lub dokument puszcza w obieg albo go w takim celu przyjmuje, przechowuje, przewozi, przenosi, przesyła albo pomaga do jego zbycia lub ukrycia, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Pamiętajmy też, że w wypadku mniejszej wagi sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Ustawodawca przewidział, że karalne jest także samo przygotowanie do popełnienia powyższych przestępstw, kara w takiej sytuacji to pozbawienie wolności od 3 miesięcy do lat 5. Podrobienie to wykonanie imitacji jakiejś rzeczy, która następnie ma uchodzić za oryginał, sfałszowanie czegoś. Nie jest konieczne, by do rozpoznania falsyfikatów osoba, której środek płatniczy przedłożono, posiadała szczególne kwalifikacje. Również całkiem prymitywne fałszerstwo (np. doklejenie zer do banknotu 10 zł – co dało banknot 1.000 zł, który został dany jako zapłata cudzoziemcowi) może być skuteczne. Istotne dla bytu przestępstwa jest to, że do fałszerstwa banknotów doszło, i można się nimi posłużyć jako środkiem płatniczym. Fakt fałszowania pieniędzy przez sprawców przy pomocy sprzętu komputerowego jest teraz bardzo częstym procederem.
Oczywiście czym innym będzie świadome korzystanie z porobionych banknotów, a czym innym używanie ich w całkowitej niewiedzy. W praktyce może bowiem zdarzyć się tak, że niezależnie od naszej woli otrzymamy fałszywe banknoty – w sklepie, na stacji benzynowej czy nawet wypłacając pieniądze z bankomatu. W takich sytuacjach karalność czynu nie zawsze będzie taka, jaką przewidział ustawodawca. Zmierzałoby to bowiem do pewnego absurdu. Niezbędnym warunkiem przyjęcia, że mamy do czynienia z przestępstwem jest – między innymi – ustalenie, że czyn człowieka charakteryzował się społeczną szkodliwością w stopniu większym niż znikomy. Zatem, nie każdy czyn karalny realizujący znamiona czynu zabronionego jest karygodny. Karygodne są tylko takie czyny, które osiągnęły wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości. Oznacza to, że więcej niż znikoma społeczna szkodliwość jest warunkiem bytu przestępstwa. Brak cech przestępstwa – ze względu na znikomy stopień społecznej szkodliwości – nie jest wykluczony, także w przypadku zbrodni z art. 310 § 1 KK. Puszczenie w obieg fałszywych środków płatniczych polega na przekazaniu innemu podmiotowi czy to przez dokonanie zapłaty, czy przez podarowanie. Nie ma znaczenia, czy osoba puszczająca w obieg otrzymała jakikolwiek ekwiwalent (por. wyrok sądu apelacyjnego w Katowicach z 27.04.1995 r., sygn. akt II AKr 101/95).
W przypadku ustalenia, że dana osoba posługiwała się fałszywym banknotem, każdy kto otrzymuje podrobiony lub przerobiony środek płatniczy powinien zawiadomić policję. To z kolei skutkuje wytoczeniem sprawy karnej. Jeśli jesteśmy niewinni, a fałszywy banknot trafił w nasze ręce zupełnie przypadkiem, nie powinniśmy obawiać się wizyty w sądzie. Zgodnie z zasadami Kodeksu postępowania karnego, oskarżonego o popełnienie przestępstwa uważa się za niewinnego, aż do momentu prawomocnego stwierdzenia jego winy. Oskarżony ma prawo odmówić składania wyjaśnień w sprawie, jeśli jednak jest niewinny to korzystniejsze byłoby nie korzystanie z tego uprawnienia i jak najszczersze wytłumaczenie całej sytuacji. Brak umyślności w płatności podrobionym banknotem skutkuje brakiem karalności danego czynu. Tym samym rzekomy sprawca nie poniesie jakiejkolwiek odpowiedzialności karnej.
