Sprzedawcy dosyć często odmawiają przyjęcia reklamacji powołując się na upływ czasu od momentu wykrycia wady czy fakt, iż uszkodzenie nastąpiło przez konsumenta. W takich sytuacjach warto wiedzieć jak dokładnie przedstawia się regulacja prawna w zakresie skutecznego reklamowania wadliwego produktu czy usługi.
Zgodnie z regulacją art. 8 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia. Nieodpłatność naprawy i wymiany oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia. Jeżeli sprzedawca, który otrzymał od kupującego żądanie reklamacyjne nie ustosunkował się do tego żądania w terminie 14 dni, uważa się, że uznał je za uzasadnione. Pamiętajmy także, że jeżeli kupujący nie może żądać naprawy ani wymiany albo jeżeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu żądaniu w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogodności, ma on prawo domagać się stosownego obniżenia ceny albo odstąpić od umowy. Od umowy nie może odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna. Przy określaniu odpowiedniego czasu naprawy lub wymiany uwzględnia się rodzaj towaru i cel jego nabycia.
Z kolei w treści art. 9 omawianej ustawy możemy przeczytać, że kupujący traci uprawnienia przewidziane w art. 8, jeżeli przed upływem dwóch miesięcy od stwierdzenia niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową nie zawiadomi o tym sprzedawcy. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie zawiadomienia przed jego upływem. Z cytowanego przepisu wynika, że obowiązek tzw. notyfikacji ciąży na kupującym. Obowiązek ten nie musi być zrealizowany w żadnej sformalizowanej postaci. Wzmianka o wysłaniu zawiadomienia przed upływem wyznaczonego terminu oznacza jedynie, że wyłączone zostaje w tym wypadku odpowiednie stosowanie art. 61 Kodeksu cywilnego. Wynikający z przepisu obowiązek zawiadomienia sprzedawcy przez kupującego nie wymaga osobistej realizacji, niemniej oświadczenie wiedzy musi pochodzić od kupującego.
Powyższy przepis może sprawiać w praktyce niemałe problemy – sprzedawcy bowiem nie chcą uznawać reklamacji i odsyłają konsumentów bezpośrednio do producenta danej rzeczy. W ten sposób chcą uniknąć odpowiedzialności gwarancyjnej. W takiej sytuacji nie powinniśmy jednak zgadzać się ze stanowiskiem sprzedawcy – przynajmniej nie w sposób bezwzględny. Konsument ma bowiem prawo żądać, aby sprzedawca napisał oświadczenie, iż nie chce przyjąć reklamacji danego towaru – można to zrobić nawet na odwrocie zgłoszenia reklamacyjnego. Takie oświadczenie będzie pomocne w sytuacji, gdy kupujący zdecyduje się na skierowanie sprawy na drogę sądową – będzie to bowiem jedyne rozwiązanie, gdy producent towaru zechce uchylać się od odpowiedzialności w zakresie wymiany lub naprawy wadliwego produktu.
Na zakończenie warto przytoczyć jeden z ważniejszych wyroków Sądu Najwyższego w omawianej materii – w razie niezrealizowania przez sprzedawcę żądania naprawienia towaru, kupujący może na podstawie art. 8 ust. 1 omawianej ustawy, wystąpić z żądaniem jego wymiany na nowy. Sprzedający, który nie udzielił w ustawowym terminie określonym w art. 8 ust. 3 odpowiedzi na żądanie naprawy albo wymiany towaru, nie może uchylać się od odpowiedzialności za niezgodność towaru z umową (por. wyrok SN z 5.07.2012 r. sygn. akt IV CSK 75/12).
Wadliwy towar? Bezpłatnie przygotuj pismo reklamacyjne w generatorze dokumentó Legalus! »
