Kwestie związane z karalnością pomawiania przedsiębiorstwa regulują przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jedn. Dz.U. z 2003 r., nr 153, poz. 1503, z późn. zm., dalej: ustawa).
Jeżeli ktoś rozpowszechnia nieprawdziwe lub też wprowadzające w błąd informacje o przedsiębiorstwie, w celu szkodzenia, podlega karze grzywny lub aresztu (art. 26 ust. 1 ustawy). Karze grzywny lub aresztu podlega ta osoba, która rozpowszechnia nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd informacje np. o osobach kierujących przedsiębiorstwem, wytwarzanych towarach, świadczonych usługach lub stosowanych cenach albo o sytuacji gospodarczej lub prawnej przedsiębiorstwa. Przepisy ustawy nie wymieniają wszystkich przypadków, w których pomawianie przedsiębiorstwa podlega karze grzywny lub aresztu. Stanowi o tym zwrot „w szczególności”, zawarty w art. 26 ust. 1 ustawy. Oznacza to, że karze podlega rozpowszechnianie każdej nieprawdziwej lub wprowadzającej w błąd informacji na temat przedsiębiorstwa, które mu szkodzi.
Karze grzywny lub aresztu polega także osoba, która w celu przysporzenia korzyści majątkowej lub osobistej sobie, swojemu przedsiębiorstwu lub osobom trzecim, rozpowszechnia nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd wiadomości o swoim przedsiębiorstwie lub przedsiębiorcy, przede wszystkim o osobach kierujących przedsiębiorstwem, wytwarzanych towarach, świadczonych usługach lub stosowanych cenach albo o sytuacji gospodarczej lub prawnej przedsiębiorcy lub przedsiębiorstwa.
Ściganie czynu pomawiania przedsiębiorstwa następuje na żądanie pokrzywdzonego.
Ochronie prawnej podlega też prawo do firmy (nazwy) przedsiębiorstwa. Zgodnie z przepisami przedsiębiorca, którego prawo do firmy zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także:
• żądać usunięcia skutków naruszenia praw do nazwy,
• złożenia oświadczenia lub oświadczeń w odpowiedniej treści i formie,
• naprawienia na zasadach ogólnych szkody majątkowej lub wydania korzyści uzyskanej przez osobę, która dopuściła się naruszenia.
Ponadto ochronie podlega twórczość wynalazcza i racjonalizatorska, która należy do katalogu dóbr osobistych. W przypadku zagrożenia lub naruszenia dóbr osobistych, można żądać zaniechania tego działania, chyba, że nie jest ono bezprawne. W przypadku dokonanego naruszenia dóbr osobistych można żądać:
• złożenia oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie.
• zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.
Jeżeli w wyniku naruszenia dóbr osobistych została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych. Niezależnie od powyższego, można domagać się ochrony swoich praw w przepisach o prawie autorskim i wynalazczym.
Podstawa prawna:
• art. 26, art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jedn. Dz.U. z 2003 r., nr 153, poz. 1503).
• art. 23, art. 24, art. 4310 Kodeksu cywilnego
