Złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej jest to czynność podejmowana przez wierzycieli w celu przerwania biegu przedawnienia. Wniosek bez względu na właściwość rzeczową – składa się do sądu rejonowego ogólnie właściwego dla przeciwnika. Z tej możliwości warto skorzystać w szczególności w przypadku, gdy wierzyciel nie posiadasz jeszcze wszystkich potrzebnych dowodów (np. dokumentów) które są niezbędne w celu wytoczenia powództwa o zapłatę, a termin przedawnienia jest bardzo krótki. Zwrócenie się do sądu rejonowego z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej jest również korzystne w sytuacji, gdy wierzyciel nie chce popsuć sobie np. stosunkowo dobrych relacji ze swoim kontrahentem.
Kiedy złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej nie przerwie biegu przedawnienia roszczeń?
Po pierwsze, należy wskazać, że przygotowując wniosek o zawezwanie do próby ugodowej należy zwrócić szczególną uwagę na wymogi formalne tego pisma. Podobnie jak każde pismo procesowe, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej powinno zawierać:
- oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;
- oznaczenie rodzaju pisma;
- osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności;
- zwięzłe oznaczenie sprawy;
- podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;
- wymienienie załączników.
Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Jest to stała opłata – niezależnie od wartości przedmiotu sporu. Jest to niewątpliwie jedna z największych zalet postępowania pojednawczego. Należy bowiem zwrócić uwagę, że w sytuacji, gdy wierzyciel zdecyduje się wystąpić z powództwem o zapłatę przeciwko dłużnikowi, będzie musiał uiścić wpis od pozwu w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu. Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej trzeba złożyć w dwóch egzemplarzach.
Po drugie, wniosek o zawezwanie próby ugodowej musi być w odpowiedni sposób sformułowany. Pamiętaj o tym, aby we wniosku w sposób precyzyjny wskazać kwotę roszczenia, okres za jaki roszczenie przysługuje oraz ewentualnie wskazać inne wnioski. Niestety błędne lub też niedokładne określenie żądania nie spowoduje przerwania biegu przedawnienia w tym zakresie. Potwierdził to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z 10 sierpnia 2006 r. (V CSK 238/ 06), w którym stwierdzono, że zwięzłe oznaczenie sprawy, o którym mowa w art. 185 par. 1 k.p.c. nie zwalnia wnioskodawcy od ścisłego sprecyzowania jego żądania, tak aby było wiadomo jakie roszczenia, w jakiej wysokości i kiedy wymagalne są objęte wnioskiem. Według Sądu Najwyższego w przypadku, gdy na daną wierzytelność składa się szereg roszczeń, to do wniosku należy załączyć dokumenty, z których sporne płatności wynikają.
Po trzecie, należy wskazać, że w orzecznictwie prezentowane jest również stanowisko, zgodnie z którym złożony wniosek o zawezwanie do próby ugodowej nie przerwie biegu przedawnienia, jeżeli jest on składany pomimo tego, iż wnioskodawca jest przekonany o braku możliwości zawarcia ugody. W uzasadnieniu do wyroku z dnia 16 stycznia 2014 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie (sygn. akt I Aca 1194/13) wskazał, że gdyby uznać, że wierzyciel uprawniony jest do wielokrotnego składania wniosków o zawezwanie do prób ugodowych skutkujących przerwaniem biegu terminu przedawnienia, nawet jeśli przeciwnik nie ujawnił chęci zawarcia ugody, oznaczałoby to wyposażenie wierzyciela w środek prawny umożliwiający przerywanie biegu przedawnienia w nieskończoność, co należy uznać za niedopuszczalne. Przerwanie biegu przedawnienia nie jest podstawowym celem instytucji postępowania pojednawczego i nie można uznać, aby prawnie dopuszczalne było przerywanie biegu terminu przedawnienia w nieskończoność przy pomocy kolejnych wniosków o zawezwanie do próby ugodowej.
Na koniec należy wskazać, ze niestawiennictwo osobiste wnioskodawcy również może nie doprowadzić do przerwania biegu przedawnienia. W sytuacji, gdy wnioskodawca nie stawi się na posiedzeniu – sąd może uznać, że nie zmierzał on do bezpośredniego zaspokojenia roszczeń.
Podstawa prawna:
Art. 184 – 186 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. 1964 nr 16 poz. 93)
