Jedną z takich gałęzi jest prawo pracy. Jak wskazuje sama nazwa, dotyczy szeroko rozumianych stosunków z zakresu pracy, które występują pomiędzy pracodawcami, pracownikami, związkami zawodowymi. W praktyce prawo pracy nie ogranicza się wyłącznie do przepisów Kodeksu pracy, choć akt ten jest niewątpliwie fundamentem tej dziedziny prawa. Prawo pracy reguluje szeroko rozumiane obowiązki i prawa tak pracodawców, jak i osób zatrudnianych – zasady wykonywania pracy w zgodzie z obowiązującymi przepisami.
Tak naprawdę polskie prawo pracy zostało rozlokowane w ogromnej liczbie ustaw i rozporządzeń, żeby nie wspomnieć o aktach prawnych rangi międzynarodowej (z prawodawstwem Unii Europejskiej na czele). Sam Kodeks pracy wskazuje, że ilekroć jest w nim mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych. Postanowienia regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych. Postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów oraz statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy, naruszające zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, nie obowiązują.
Wg K. Barana „Znaczenie ustaw pozakodeksowych w indywidualnym prawie pracy jest mocno zróżnicowane. I tak, w płaszczyźnie umownego stosunku pracy ich znaczenie jest często zmarginalizowane, ponieważ kodeks pracy w dominującym wymiarze reguluje tę kategorię stosunków zatrudnienia. Jedynie w kwestii minimalnego wynagrodzenia za pracę, ochrony roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy oraz statusu pracowników tymczasowych w systemie indywidualnego prawa pracy obowiązują odrębne akty prawne rangi ustawowej. Relatywnie niewielka liczba tych ustaw wynika z realizacji w płaszczyźnie przedmiotowej powszechnego prawa pracy idei zupełności kodeksu w umownych stosunkach pracy. Dla pozaumownych stosunków pracy istotne znaczenie mają omawiane już wcześniej w komentarzu do art. 5 KP pragmatyki zawodowej”.
Hierarchia źródeł prawa pracy jest analogiczna, ja w przypadku innych gałęzi prawa. Najważniejszym aktem prawnym jest zatem Konstytucja RP, następnie ratyfikowane umowy międzynarodowe (łącznie z ustawodawstwem unijnym), ustawy (głównie Kodeks pracy i Karta Nauczyciela), rozporządzenia i na końcu akty prawa miejscowego. W przypadku prawa pracy na tym ostatnim miejscu będą to raczej akty o charakterze wewnątrzzakładowym – regulaminy, pragmatyki, układy zbiorowe, czy wreszcie umowy o pracę.
