W motywach środka odwoławczego wywiedziono, że odpis z KRS został załączony do skargi w innej sprawi, o czym strona poinformowała Sąd w uzasadnieniu przedmiotowej skargi, wnosząc zarazem o łączne rozpoznanie tych spraw. Tym samym Sąd nie miał podstaw, aby wzywać stronę do składania odpisu KRS w sprawie niniejszej. Należy też przyjąć tym samym, że osoba podpisująca skargę wykazała, że jest uprawniona do reprezentowania spółki w rozumieniu art. 28 § 1 i art. 29 P.p.s.a. Sąd pierwszej instancji powinien był sporządzić we własnym zakresie odpisy pisma, a nie wzywać stronę do złożenia dodatkowego odpisu KRS w trybie art. 49 § 1 P.p.s.a.
Spółka wniosła skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny skargę tę oddalił, orzekając przy tym, iż:
Nie wypełnia dyspozycji art. 29 P.p.s.a. złożenie odpisu KRS, wykazującego umocowanie organu do działania w imieniu spółki, w innej sprawie tego podmiotu, zaś w pozostałych sprawach jedynie poinformowanie Sądu, że takowy odpis znajduje się w jego posiadaniu. W unormowaniu tym jest mowa o wykazaniu umocowania "w postępowaniu", przez co należy rozumieć postępowanie dotyczące konkretnej skargi (nią zainicjowane), a więc konieczne jest wykazanie tegoż umocowania w każdym indywidualnym procesie (poprzez złożenie stosownego dokumentu).
Postanowienie NSA z dnia 24 września 2009 roku, sygn. akt II FSK 1586/09
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż nie jest trafny pogląd strony, że organ skarżącej spółki wykazał swoje umocowanie do działania w imieniu tejże – w rozumieniu art. 29 P.p.s.a. – poprzez złożenie odpisu KRS w innej sprawie i poinformowanie o tym Sądu w skardze dotyczącej niniejszej sprawy. Zgodnie z tymprzepisem, przedstawiciel ustawowy lub organ albo osoby, o których mowa w art. 28, mają obowiązek wykazać swoje umocowanie dokumentem przy pierwszej czynności w postępowaniu. Brak takiego dokumentu stanowi brak formalny, którego usunięcie w trybie art. 49 § 1 P.p.s.a. w odniesieniu do spółek kapitałowych polega na przedstawieniu aktualnego odpisu z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Niewykonanie w terminie nałożonego przez sąd obowiązku przedstawienia dokumentu powoduje odrzucenie skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a..
Na gruncie art. 37 § 1 w zw. z art. 46 § 3 P.p.s.a. – obligujących pełnomocnika do złożenia pełnomocnictwa do "akt sprawy" – wyrażono pogląd, że złożenie pełnomocnictwa, uprawniającego do reprezentowania strony, do innej sprawy sądowej tejże strony, nie czyni zadość wymaganiom przewidzianym w tych przepisach. Strona zobowiązana jest uzupełnić braki formalne pisma i złożyć pełnomocnictwo w każdej indywidualnej. Pogląd ten podziela również skład orzekający w sprawie niniejszej, zauważając że analogicznie należy traktować obowiązek wynikający z cytowanego wyżej art. 29 P.p.s.a. Nie wypełnia więc dyspozycji w/w przepisu złożenie odpisu KRS, wykazującego umocowanie organu do działania w imieniu spółki, w innej sprawie tego podmiotu, zaś w pozostałych sprawach jedynie poinformowanie Sądu, że takowy odpis znajduje się w jego posiadaniu. W unormowaniu tym jest bowiem mowa o wykazaniu umocowania "w postępowaniu", przez co należy rozumieć postępowanie dotyczące konkretnej skargi, a więc konieczne jest wykazanie tegoż umocowania w każdym indywidualnym procesie. Odnosząc się w tym kontekście do powołanego przez stronę orzecznictwa zauważyć trzeba, że nie ma ono zastosowania w przedmiotowym przypadku. Dotyczy ono bowiem innego obowiązku, wynikającego z art. 47 § 1 P.p.s.a., czyli dołączania odpisów pisma i załączników do niego. Dotyczy także innej sytuacji, mianowicie wnoszenia jednego pisma łącznie w kilku sprawach. Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela pogląd wyrażony w tych orzeczeniach, że art. 47 § 1 P.p.s.a. nie przewiduje obowiązku dołączenia odpisów pism przeznaczonych jedynie do złożenia w aktach sądowych. W niniejszej sprawie nie chodzi jednak o dołączenie odpisu składanego pisma procesowego, a o wykazanie umocowania do działania w imieniu strony skarżącej w indywidualnej sprawie sądowoadministracyjnej – czego wymaga odmiennie sformułowany (aniżeli w/w przepis) art. 29 ustawy procesowej.
Na końcu Sąd zauważył, że rozumienie ostatnio wymienionego przepisu forsowane przez spółkę prowadziłoby do sytuacji patologicznych – takich jak ignorowanie przez stronę poleceń Sądu odnośnie do uzupełniania braków formalnych skargi – niwecząc tym samym skuteczność przepisów statuujących jej obowiązki w procesie, co zresztą potwierdzają okoliczności sprawy niniejszej. Należy bowiem uwypuklić, że pismo Sądu dotyczące uzupełnienia braków formalnych skargi, spółka pozostawiła bez odpowiedzi.
