Może to być związane z charakterem wykonywanej pracy, zajmowanym stanowiskiem czy też specjalnymi kwalifikacjami danego pracownika. Oczywiście dla wielu pracowników oznacza to przede wszystkim rozłąkę z rodziną. Pewną formą rekompensaty za pracę daleko od bliskich może być dodatek za rozłąkę, zwiększający wysokość wynagrodzenia.
Dodatek za rozłąkę zazwyczaj przysługuje pracownikowi czasowo przeniesionemu do pracy poza miejscowość stałego zamieszkania lub zakwaterowania, jeżeli pracownik był zatrudniony w tej miejscowości lub codziennie dojeżdżał do pracy z miejscowości stałego zamieszkania.
Oczywiście pracownik musi wyrazić zgodę na takie przeniesienie. W przypadku, gdy prawo do takiego świadczenia nie jest zagwarantowane ustawowo jego przyznanie zależy wyłącznie od woli pracodawcy. Jeżeli pracodawca przewiduje taki dodatek powinien być on uregulowany w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagrodzeń a w przypadku gdy pracodawca nie jest zobowiązany do utworzenia regulaminu wynagrodzeń – w umowie o pracę. Jednocześnie gdy pracownik nie zostanie objęty takim uregulowaniami u danego pracodawcy, mają do niego zastosowanie przepisy zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 14 sierpnia 1990r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych (M.P. Nr 32, poz. 258 ze zm.), obowiązujące na podstawie art. 11 ustawy z 2 lutego 1996r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 24, poz. 110)
Ustawowo zagwarantowany dodatek za rozłąkę wypłacany jest w między innymi funkcjonariuszom Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego, żołnierzom zawodowym, funkcjonariuszom celnym, sędziom Sądu Najwyższego, urzędnikom państwowym czy policjantom.
Wysokość dodatku ustalana jest za każdy dzień rozłąki i w większości przypadków wynosi 95% diety określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
Przy obliczaniu wysokości dodatku za rozłąkę nie uwzględnia się:
- nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy,
- zwolnień od pracy bez prawa do wynagrodzenia lub do zasiłku,
- urlopu wypoczynkowego i bezpłatnego,
- delegowania do stałego miejsca zamieszkania,
- podróży służbowej, z tytułu której pracownik otrzymywał diety w pełnej wysokości,
- pobytu u rodziny w miejscu stałego zamieszkania w ramach odwiedzin,
- pobytu w szpitalu.
Niezależnie od pobieranego dodatku za rozłąkę pracownikowi, który chce odwiedzić rodzinę zwraca się koszty przejazdu, raz w miesiącu, do miejsca stałego zamieszkania i z powrotem.
