Masz telefon i cykasz fotki? Jesteś twórcą-fotografem, nawet, jeśli cały świat oceni, że Twoje zdjęcia są słabe. Zostawiasz komentarze na forach internetowych, facebook-u czy gdziekolwiek indziej? Jesteś twórcą-pisarzem, nawet jeśli z ortografią i gramatyką Ci nie po drodze. Nucisz czasem jakieś melodie, śpiewasz pod prysznicem? Jeśli są to melodie znanych utworów jesteś artystą wykonawcą, natomiast jeśli improwizujesz, równocześnie jesteś twórcą-muzykiem. Nawet jeśli nie znasz nut i nawet Twój pies nie chce Cię słuchać.
To nie koniec! Idziesz po wypolerowanej podłodze i zostawiasz ślady albo na świeżym śniegu, czy piasku na plaży, można stwierdzić, że jesteś autorem utworu, którym będzie ten wzór, którzy zostawisz na powierzchni. Nawet jak się potkniesz, skaleczysz i na ziemi zostawisz krwawy ślad – najprawdopodobniej właśnie stałeś/stałaś się twórcą utworu w postaci wzoru, jaki utworzyły krople krwi. Serio?
Serio! Oczywiście tego ostatniego przykładu nie polecam i nikomu nie życzę (choć historia zna pełno przykładów artystów wykorzystujących właśnie taki środek ekspresji), ale ma to tylko pokazać jedną rzecz, o której nie wiedzieli uczestnicy konferencji, o której wspominałem na początku.
Jaką? Taką, że bycie twórcą to kwestia faktu. Twórcą jest osoba, która wniosła twórczy wkład w powstanie utworu. Nie ma tutaj żadnego znaczenia wola tej osoby. Nie ma znaczenia jej stan psychiczny, fizyczny, prawny, ani nawet to, czy chciała stworzyć utwór, czy nie. Nie ma znaczenia nawet to, czy taka osoba w ogóle była świadoma, że cokolwiek stworzyła. Wystarczy, że jest człowiekiem i na skutek jej działania powstanie coś, co możemy uznać za utwór. Mając natomiast na uwadze obowiązującą interpretację art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i minimalny poziom twórczości, jakim musi się odznaczać dany wytwór intelektu, kresce na ścianie można przypisać przymiot bycia utworem.
Co z tego wynika? To, że trudno twórcą nie być. Żyjemy w świecie twórców.
