Spółka złożyła wezwanie do usunięcia prawa na tę samą uchwałę jeszcze dwukrotnie.
WSA przypomniał, iż zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1980 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W myśl natomiast art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr z 2012 r. Nr 270) skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.
Sąd podkreślił, iż instytucji wezwania do usunięcia naruszenia prawa nie można traktować jako czynności nie wywołującej żadnych skutków prawnych, która może być powtarzana wielokrotnie, bez ograniczeń. Takie rozumienie wezwania stawiałoby wnoszących skargi na podstawie przepisów przewidujących skierowanie wezwania do usunięcia naruszenia prawa w uprzywilejowanej pozycji, wobec podmiotów wnoszących skargi na podstawie innych przepisów. Zdaniem WSA traktując wezwanie do usunięcia naruszenia jako surogat środka odwoławczego, nie ma jednocześnie podstaw, by je traktować inaczej, niż określają to przepisy w stosunku do klasycznych środków odwoławczych w administracyjnym postępowaniu jurysdykcyjnym. Należy wyraźnie podkreślić, że żadne przepisy nie przewidują wielokrotnego skutecznego wnoszenia zażaleń czy odwołań. Przyjęcie odmiennego poglądu byłoby sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości wszystkich podmiotów wobec prawa. Tym samym wezwanie do usunięcia naruszenia prawa jest czynnością prawną przysługującą konkretnemu podmiotowi jednokrotnie, w stosunku do określonej uchwały – uznał WSA.
Postanowienie WSA we Wrocławiu z 28 września 2012 r., sygn. akt III SA/Wr 460/12.
