Zgodnie z treścią art. 2 KKS, czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym nastąpiło zachowanie sprawcy, chyba że kodeks stanowi inaczej. Zasadniczo zatem podjęte działanie lub zaniechanie sprawcy czynu zabronionego decyduje o momencie popełnienia przestępstwa. Problemem może być jednak zmiana obowiązujących przepisów – jeśli wejście w życie nowej regulacji prawnej nastąpi w momencie popełniania czynu, to nie zawsze będzie on kwalifikowany jako przestępstwo, a tym samym nie zawsze będziemy mogli pociągnąć daną osobę do odpowiedzialności karnej. Ustawodawca reguluje jednak tego typu sytuacje.
W dalszej części powyższego przepisu możemy zauważyć, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Niedopuszczalne jest stosowanie w części ustawy nowej i w części ustawy obowiązującej poprzednio. Jeżeli według nowej ustawy czyn zabroniony objęty orzeczeniem zagrożony jest karą, której górna granica jest niższa od kary orzeczonej, wymierzoną karę obniża się do górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za taki czyn zabroniony w nowej ustawie; jeżeli nowa ustawa nie przewiduje możliwości zastosowania środka objętego orzeczeniem, to środka tego nie wykonuje się. Jeżeli według nowej ustawy czyn zabroniony objęty orzeczeniem nie jest już zagrożony karą pozbawienia wolności, wymierzoną karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu zamienia się na karę grzywny, przyjmując jeden dzień kary pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym kary grzywny. Jeżeli według nowej ustawy czyn zabroniony objęty orzeczeniem nie jest już zabroniony pod groźbą kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa, a ukaranie uważa się za niebyłe.
W świetle art. 2 § 2 KKS przez obowiązywanie w czasie orzekania ustawy innej niż w czasie popełnienia przestępstwa rozumie się cały stan prawny odnoszący się do danego czynu, a w prawie karnym skarbowym także zmiany w aktach finansowych, których naruszenie daje podstawę do karania za czyn określony w KKS. Takie stanowisko podziela też Sąd Najwyższy (por. wyrok SN z 18.12.2002 r. sygn. akt II KK 319/02).
Na zakończenie warto przytoczyć słowa G. Łabudy, który zauważa, że „Ustalenie czasu, w którym nastąpiło działanie, nie wzbudza – jak się wydaje – problemów interpretacyjnych. Przykładowo czasem popełnienia deliktu oszustwa podatkowego, polegającego na wprowadzeniu w błąd organu , jest czas złożenia deklaracji podatkowej czy innego pisma w organie względnie czas ustnego oświadczenia. Podobnie czasem popełnienia deliktu kłamstwa podatkowego, polegającego na podaniu nieprawdy, jest czas złożenia deklaracji podatkowej czy oświadczenia ("składając organowi (…) deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę"). Kontrowersje natomiast może wzbudzać określenie czasu popełnienia deliktu karnoskarbowego z zaniechania. Wskazać przy tym trzeba, że przepis art. 2 § 1 KKS normuje zarówno czas deliktów z zaniechania skutkowych, jak i bezskutkowych. Przy przestępstwach i wykroczeniach skarbowych z zaniechania sprawca zawsze ma pewien przedział czasowy, w którym ma możliwość zgodnego z prawem działania (np. od momentu zakończenia roku podatkowego do momentu upływu terminu dla złożenia zeznania podatkowego). Przy tego rodzaju czynach zabronionych czasem popełnienia jest ten moment, w którym sprawcy nakazane było zachować się zgodnie z prawem . Przykładowo zatem, jeżeli termin złożenia deklaracji podatkowej upływa w dniu 25 kwietnia, to czasem popełnienia czynu zabronionego polegającego na zaniechaniu jej złożenia jest ów dzień 25 kwietnia”.
