Realizacji celu, jakim jest zapewnienie ochrony środowiska powinna towarzyszyć dbałość ustawodawcy o stworzenie właściwych struktur organizacyjnych państwa zapewniających skuteczną ochronę przyrody, której istotnym elementem są parki krajobrazowe. Ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań administracji publicznej w województwie powyższego wymogu nie spełnia. Kompetencje tworzenia, powiększania i likwidacji lub zmniejszania parku krajobrazowego przekazuje, bowiem organowi stanowiącemu i kontrolnemu województwa. Wprowadzenie do ustawy wymogu uzyskiwania zgody regionalnego dyrektora ochrony środowiska będącego organem administracji rządowej niezespolonej na utworzenie lub likwidację parku krajobrazowego nie można uznać za rozwiązanie wystarczające dla zapewnienia pełnej ochrony środowiska. Brak konieczności uzgadniania z nim innych istotnych kwestii związanych z funkcjonowaniem parku krajobrazowego jest niezgodne z konstytucyjnym obowiązkiem należytej dbałości o ochronę środowiska.
Zmiany wprowadzone ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r., zdaniem wnioskodawcy, są sprzeczne z wcześniejszą koncepcją ustawodawcy. Zamiast konsekwentnie wzmacniać nowe organy zarządzające sprawami ochrony środowiska, utworzone na mocy ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, tworzą pole do ewentualnych konfliktów. Przekazanie, bowiem organowi samorządu województwa istotnych kompetencji związanych z istnieniem parku krajobrazowego, a także decydowania o zarządzaniu tą formą ochrony przyrody dezintegruje system ochrony stworzony przepisami ustawy o ochronie przyrody.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań administracji publicznej w województwie jest zgodny z art. 5 konstytucji.
Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej zarzucił zakwestionowanemu przepisowi m.in. to, że powierzenie sejmikowi kompetencji w zakresie tworzenia, zmiany granic i likwidacji parku krajobrazowego w uzgodnieniu z właściwym Rejonowym Dyrektorem Ochrony Środowiska "nie zapewnia ochrony środowiska". Zgodnie z ustawą z 23 stycznia 2009 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań administracji publicznej w województwie, projekt uchwały sejmiku w sprawie utworzenia, zmiany granic lub likwidacji parku krajobrazowego wymaga uzgodnienia między innymi z właściwym RDOŚ. Oznacza to, że bez zgody RDOŚ nie jest możliwe ani utworzenie ani zlikwidowanie parku krajobrazowego, gdyż brak takiej zgody wyklucza wydanie aktu. Nie jest też możliwa zmiana granic parku. W tym wypadku brak zgody może dotyczyć samego wydania aktu, albo jego szczegółowej treści – konkretnego przebiegu linii granicznej parku. Tak więc dla podjęcia prawnie skutecznych uchwał sejmiku rozstrzygające znaczenie ma uzyskanie zgody RDOŚ.
Według Trybunału Konstytucyjnego nie sposób uznać, że przyjęta regulacja ustawowa "nie zapewnia ochrony środowiska". Zmienia wprawdzie dotychczasowy podział kompetencji między administracją rządową i samorządową w zakresie tworzenia i funkcjonowania parków krajobrazowych. Przyjęcie przez ustawodawcę pewnej koncepcji dalszego funkcjonowania jednej z form ochrony przyrody mieści się jednak w konstytucyjnie akceptowalnych granicach swobody ustawodawczej. Skoro zaś wnioskodawca nie dowiódł, że kwestionowane unormowanie istotnie "nie zapewniają ochrony środowiska" i – tym samym – nie obalił domniemania konstytucyjności, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że kwestionowany przepis noweli styczniowej jest zgodny z konstytucją. Ustawa miała wejść w życie 1 kwietnia 2009 r. Nie weszła jednak ze względu na zaskarżenie do TK. Po wyroku problem optymalnego określenia wejścia w życie ustawy rozwiązać muszą organy odpowiedzialne za postępowanie legislacyjne.
