Zasady przyznawania zasiłku wyrównawczego
Zasiłek wyrównawczy przysługuje pracownikowi, który z powodu schorzenia powodującego zmniejszenie sprawności do pracy, wykonuje pracę w ośrodku rehabilitacji zawodowej, albo u pracodawcy na wyodrębnionym, specjalnie dostosowanym stanowisku pracy oraz osiąga miesięczne wynagrodzenie niższe niż przeciętne miesięczne wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru zasiłku chorobowego. Warto wiedzieć, iż rehabilitacji zawodowej mogą być poddani pracownicy ze zmniejszoną sprawnością do pracy, którzy:
– są zagrożeni chorobą zawodową i wymagający przekwalifikowania,
– są zatrudnieni w warunkach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia, jeżeli stan ich zdrowia wymaga zmiany rodzaju pracy,
– wskutek wypadku lub dłuższej choroby utracili czasowo zdolność do pracy i wymagają adaptacji do pracy.
O potrzebie poddania się rehabilitacji zawodowej orzeka lekarz wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy, lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych albo komisja lekarska w II instancji. Rehabilitację tę przeprowadza się za zgodą pracownika stosownie do wskazań zawartych w orzeczeniu o potrzebie poddania pracownika rehabilitacji zawodowej. Wyodrębnione stanowiska pracy, na których ma być prowadzona rehabilitacja zawodowa, ustalają zespoły powołane przez kierowników zakładów pracy składające się z przedstawiciela zakładu pracy, przedstawiciela rady zakładowej oraz lekarza zakładu służby zdrowia sprawującego opiekę leczniczo-zapobiegawczą nad zakładem pracy. Pracownikom, którzy poddali się takiej rehabilitacji zasiłek wyrównawczy wypłaca pracodawca, u którego prowadzona jest rehabilitacja lub międzyzakładowy ośrodek rehabilitacji zawodowej. Należy pamiętać, że w sytuacji, gdy konieczność poddania się rehabilitacji zawodowej spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, wówczas pracownikowi przysługuje zasiłek wyrównawczy z ubezpieczenia wypadkowego. Natomiast w pozostałych przypadkach przysługuje zasiłek z ubezpieczenia chorobowego.
Kto nie ma prawa do zasiłku wyrównawczego?
Warto wiedzieć, że świadczenie wyrównawcze nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy albo nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego. Ponadto zasiłek ten nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy z powodu choroby, sprawowania opieki lub pobierania zasiłku macierzyńskiego, a także za okresy nieobecności w pracy z innych przyczyn, za które pracownik nie otrzymuje wynagrodzenia. Z kolei zasiłek wyrównawczy z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługuje w przypadku, gdy:
– jedynym powodem wypadku było udowodnione naruszenie przez pracownika przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, które zostało spowodowane umyślnie lub na skutek rażącego niedbalstwa,
– pracownik, będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych, przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku.,
– zachodziło uzasadnione przypuszczenie, że pracownik znajdował się w stanie nietrzeźwości, pod wpływem alkoholu, środków odurzających lub substancji psychotropowych i odmówił poddania się badaniu na ich wykrycie lub swoim zachowaniem uniemożliwił przeprowadzenie takiego badania, chyba że udowodni istnienie przyczyn uniemożliwiających poddanie się temu badaniu.
Wysokość zasiłku
Zasiłek wyrównawczy stanowi różnicę między przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających rehabilitację a wynagrodzeniem miesięcznym osiąganym podczas pracy z obniżonym wynagrodzeniem. Jeżeli świadczenie wypłacane jest przez ZUS, do jego wypłaty niezbędne jest zaświadczenie płatnika składek wystawione na druku ZUS Z-3.
Zasiłek jest przyznawany tylko na określony czas
Zasiłek wyrównawczy przestaje być wypłacany z dniem zakończenia rehabilitacji zawodowej i przesunięcia do innej pracy. Nie może to jednak nastąpić później, niż po 2 latach od dnia, w którym pracownik rozpoczął rehabilitację. Prawo do świadczenia ustaje także wówczas, gdy z uwagi na stan zdrowia pracownika rehabilitacja zawodowa stała się niecelowa.
