W wyroku z dnia 18 lutego 2014 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
- Art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji w części zawierającej zwrot „w szczególności”, rozumiany w ten sposób, że źródłem, uzupełniających wobec wymienionych w tym przepisie przesłanek, od których spełnienia zależy możliwość uzyskania koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego drogą rozsiewczą naziemną w sposób cyfrowy, może być wyłącznie przepis ustawy, jest zgodny z art. 22 i z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji.
- Art. 36 ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy jest zgodny z art. 22 i z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 2 konstytucji i wynikającą z niego zasadą prawidłowej legislacji.
- Art. 37 ust. 4 powyższej ustawy jest zgodny z art. 92 ust. 1 konstytucji
Określenie „w szczególności”, którym ustawodawca posłużył się w art. 36 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji jednoznacznie wskazuje, że zawarte w tym przepisie wyliczenie przesłanek, które podlegają badaniu w postępowaniu toczącym się w przedmiocie uzyskania koncesji nie ma charakteru zamkniętego. Jednakże luz decyzyjny, jaki Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji wyznacza kwestionowane sformułowanie nie oznacza dowolności przy podejmowaniu decyzji w przedmiocie udzielenia koncesji. Istotne jest, że swobodę Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji krępują regulacje kodeksu postępowania administracyjnego. W postępowaniu koncesyjnym konieczne jest zapewnienie realizacji zasady: równości wobec prawa oraz jawności decyzji podjętej w przedmiocie udzielenia koncesji.
Kryterium odnoszące się do kondycji finansowej podmiotu ubiegającego się o koncesję na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych nie koliduje ze wskazanymi wzorcami kontroli. Zakwestionowane wyrażenie wypełnia konkretną treścią orzecznictwo. Bardziej precyzyjne np. kwotowe ujęcie tej przesłanki nie wydaje się możliwe do zrealizowania, bowiem przesłanka ta zakłada możliwości finansowania działalności przez podmiot ubiegający się o koncesję w odniesieniu do wymagań inwestycyjnych konkretnego przedsięwzięcia.
Zaskarżony art. 37 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji nie zawiera w swej treści jakichkolwiek wytycznych dotyczących uregulowania, które ma zostać zawarte w akcie wykonawczym. Z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego nie wynika, ażeby zawarcie wytycznych bezpośrednio w przepisie zawierającym upoważnienie do uregulowania określonej materii w rozporządzeniu stanowiło warunek niesprzeczności przepisu delegującego z art. 92 ust. 1 konstytucji. W odniesieniu do zarzutu braku wytycznych Rzecznik Praw Obywatelskich nie zawarł we wniosku bliższego uzasadnienia. W zakresie tego zarzutu, w niniejszym postępowaniu domniemanie konstytucyjności art. 37 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji nie zostało obalone.
