Rzekoma niezgodność z ustawą zasadniczą miała dotyczyć art. 36 ust. 1 oraz art. 37 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji. Jak wskazywał wnioskodawca art. 36 ust. 1 i 2 ustawy o radiofonii i telewizji określa warunki, jakie musi spełnić podmiot ubiegający się o koncesję na rozpowszechnianie programu radiowego lub telewizyjnego. Warunki te nie tworzą katalogu zamkniętego. Wnioskodawca uważał, że ustawodawca, wprowadzając zakwestionowaną regulację, pozostawił organowi koncesyjnemu dowolność ustalania ostatecznego kształtu ograniczeń wolności określonych w art. 22 i art. 54 ust. 1 konstytucji. Ograniczenia te nie zostały wprowadzone w drodze ustawy, lecz wynikają z praktyki przyjętej przez organ koncesyjny, co miało być sprzeczne z Konstytucją.
Zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 2 kwestionowanej ustawy w postępowaniu o udzielenie koncesji ocenia się możliwości dokonania przez wnioskodawcę koniecznych inwestycji i finansowania programu. Wnioskodawca wskazuje, że wskazane kryterium jest mało precyzyjne, mimo że dotyczy materii finansowej, a więc dającej się wyrazić w konkretny sposób. Jednocześnie podkreśla, że kwestionowany przepis zawiera normę ograniczającą konstytucyjne wolności. Zasada określoności przepisów prawa nie wyklucza możliwości używania przez ustawodawcę zwrotów niedookreślonych. Ich znaczenie w konkretnej sytuacji nie może jednak być ustalane arbitralnie, konieczne jest istnienie w prawie szczególnych gwarancji procesowych, zapewniających przejrzystość i ocenność praktyki wypełnienia nieostrego zwrotu konkretną treścią przez organ decydujący. Zdaniem wnioskodawcy, ukształtowane postępowanie koncesyjne nie stwarza takich gwarancji.
W art. 37 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji ustawodawca upoważnił Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, do określenia, w drodze rozporządzenia, danych, które powinien zawierać wniosek o udzielenie koncesji, oraz szczegółowego trybu postępowania w sprawach o udzielenie koncesji. W ocenie wnioskodawcy, upoważnienie ustawowe nie jest wystarczająco szczegółowe, gdyż między innymi nie wskazuje wytycznych co do tego, czym powinna się kierować Krajowa Rada określając dane, jakie powinien zawierać wniosek. W konsekwencji, na podstawie kwestionowanego upoważnienia nie można określić, w jakim kierunku powinny podążać merytoryczne rozwiązania rozporządzenia w zakresie postępowania w sprawie przyznawania i cofania koncesji – podkreślał wnioskodawca.
Ostatecznie Trybunał nie podzielił zdania wnioskodawcy w tej sprawie i w wyroku z dnia 18 lutego 2014 r. (sygn. akt K 29/12) orzekł, że art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, w części zawierającej zwrot „w szczególności”, rozumiany w ten sposób, że źródłem, uzupełniających wobec wymienionych w tym przepisie przesłanek, od których spełnienia zależy możliwość uzyskania koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego drogą rozsiewczą naziemną w sposób cyfrowy, może być wyłącznie przepis ustawy, jest zgodny z art. 22 i z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 36 ust. 1 pkt 2 ustawy powołanej w punkcie 1 jest zgodny z art. 22 i z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 2 Konstytucji i wynikającą z niego zasadą prawidłowej legislacji. Art. 37 ust. 4 ustawy powołanej w punkcie 1 jest zgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji.
