Zgodnie z treścią art. 33 ust. 1-3 przytoczonej na wstępie ustawy, powiatowe urzędy pracy rejestrują bezrobotnych i poszukujących pracy oraz prowadzą rejestr tych osób. Rejestracja bezrobotnych i poszukujących pracy następuje po przedstawieniu przez te osoby dokumentów niezbędnych do ustalenia ich statusu i uprawnień. Bezrobotny ma obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowego urzędu pracy w wyznaczonym przez urząd terminie w celu przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy lub innej formy pomocy proponowanej przez urząd lub w innym celu wynikającym z ustawy i określonym przez urząd pracy, w tym potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy. W przypadku bezrobotnego będącego dłużnikiem alimentacyjnym, w rozumieniu przepisów o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, wyznaczony termin nie może być dłuższy niż 90 dni.
Jednym z podstawowych obowiązków każdego bezrobotnego jest zatem okresowe stawiennictwo we właściwym urzędzie pracy, podobnie zresztą jak konieczność zawiadomienia w ciągu 7 dni powiatowego urzędu pracy o podjęciu zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub o złożeniu wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej oraz o zaistnieniu innych okoliczności powodujących utratę statusu bezrobotnego albo utratę prawa do zasiłku.
Nieobecność bezrobotnego w wyznaczonym przez urząd pracy terminie może być jednak spowodowana okolicznościami, na które nie miał wpływu zarejestrowany. W związku z tym ustawodawca zaznaczył, że może on usprawiedliwić swoją absencję, w przeciwnym razie zostanie pozbawiony statutu bezrobotnego. Zgodnie bowiem z treścią art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta pozbawia statusu bezrobotnego bezrobotnego, który nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w okresie do 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa. Warto przy tym zaznaczyć, że pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od dnia niestawienia się w powiatowym urzędzie pracy odpowiednio na okres 120, 180 lub 270 dni, w zależności od liczby niestawiennictw. Podobna sankcja ma miejsce w przypadku osoby poszukującej pracę, która nie stawi się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie, który został ustalony między poszukującym pracy a tym urzędem, i nie powiadomi w terminie 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa.
Jak podkreślił w wyroku z dnia 13 listopada 2007 r. WSA w Olsztynie (sygn. akt II SA/Ol 829/07), użycie w przepisie art. 33 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy określenia, iż starosta pozbawia statusu bezrobotnego powoduje, że decyzja taka nie przyznaje praw, wobec tego do jej ewentualnego uchylenia lub zmiany może dojść na podstawie art. 154 Kodeksu postępowania administracyjnego, a nie na podstawie przepisu art. 155 KPA. Bezrobotni mają obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowego urzędu pracy w wyznaczonych terminach w celu potwierdzenia swojej gotowości do podjęcia pracy i uzyskania informacji o możliwościach zatrudnienia lub szkolenia. Obowiązek ten nie dotyczy wyłącznie ustalanych cyklicznie wizyt, podczas których bezrobotni potwierdzają gotowość do podjęcia pracy. Bezrobotni są zobowiązani stawić się na wezwanie urzędu pracy także w innych, nieuzgodnionych uprzednio terminach, np. gdy organ zatrudnienia będzie dysponował odpowiednią dla bezrobotnego propozycją pracy. Jednocześnie NSA w Warszawie zauważył, że z omawianego przepisu wynika, że nie każdy podany przez bezrobotnego powód nie zgłoszenia się do urzędu pracy może być uznany za uzasadnioną przyczynę. Ponadto, to nie organ zobowiązany jest do ustalania i wyjaśniania przyczyny nie zgłoszenia się bezrobotnego. Bezrobotny sam musi usprawiedliwić swą nieobecność przez wykazanie uzasadnionej przyczyny swej absencji. Za uzasadnione przyczyny nie uznaje się okoliczności powstałych z winy bezrobotnego, nawet tylko lekkomyślności czy niedbalstwa (por. wyrok NSA w Warszawie z 1.08.2007 r. sygn. akt I OSK 1821/06).
