Podstawowym aktem prawnym regulującym problematykę wykroczeń oraz wskazującym na przykłady karalnych wykroczeń jest oczywiście Kodeks wykroczeń. Zgodnie z treścią art. 119 powyższej ustawy, kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Pamiętajmy, że usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo są karalne. Jeżeli sprawca powyższego czynu dopuścił się go na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego. W razie popełnienia omawianego wykroczenia można orzec obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego lub przywłaszczonego mienia, jeżeli szkoda nie została naprawiona.
Z powyższego wynika zatem, że kradzież jakiejkolwiek rzeczy ruchomej jest kwalifikowana jako wykroczenie tylko w zależności od wartości ukradzionego przedmiotu. Minimalne wynagrodzenie w bieżącym roku wynosi 1600 zł brutto, 1 tej kwoty to 400 zł. Jeżeli zatem złodziej ukradnie przedmiot warty więcej, niż powyższa kwota, będzie musiał liczyć się z surowszymi konsekwencjami prawnokarnymi. Warto przy tym nadmienić, że wartość "szkody" nie może być utożsamiana z wartością "cudzej rzeczy", albowiem to brzmienie odpowiednich przepisów warunkuje kryteria wartościowania, a wobec zaboru cudzej rzeczy należy kierować się wartością rzeczy – odmiennie niż przy wykroczeniu uszkodzenia cudzej rzeczy, gdzie istotna jest wysokość samej szkody. Wartość mienia stanowiącego przedmiot czynu zabronionego winna być także oceniana (liczona) w odniesieniu do czasu popełnienia tego czynu i czasu wyrokowania, a nie w odniesieniu do czasu orzekania.
Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 października 2001 r. (sygn. akt III KKN 364/01), Kodeks wykroczeń przewiduje zasadę, iż wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie jak i nieumyślnie, lecz niektóre wykroczenia opisane są w taki sposób, że mogą być popełnione tylko umyślnie, a zatem odpowiedzialność w takich wypadkach może zachodzić tylko wtedy, gdy zostanie ustalone, iż sprawca wykroczenia popełnił je umyślnie. Do wykroczeń takich należą te, które w swoich ustawowych znamionach zawierają wyraźne wskazanie, że wykroczeniem jest jedynie czyn umyślny bądź też takie, w których nie jest to wyraźnie wskazane, lecz z istoty wykroczenia wynika, że karalne są jedynie działania umyślne. Do tych ostatnich zaliczyć trzeba wykroczenie z art. 119 § 1 KW jako, że kradzież należy do wykroczeń kierunkowych, które mogą być popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim. Podmiotową cechą kradzieży jest zabór w celu przywłaszczenia, czyli chęć włączenia skradzionego mienia do majątku sprawcy lub postąpienia z nim jak z własnym. Kiedy nie można stwierdzić tego celu działania – nie mamy do czynienia z kradzieżą. O tym, czy konkretne działanie sprawcy kradzieży wyczerpuje ustawowe znamiona wykroczenia, czy też stanowi przestępstwo, decyduje łączna wartość mienia zagarniętego przez sprawcę w ramach jednego czynu, a nie wartość poszczególnych jednostkowych składników tego mienia. Skoro bowiem jeden czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo, a więc jest niepodzielny, to tym samym brak podstaw do wyodrębnienia z niego jednostkowych czynności wykonawczych, polegających na kradzieży poszczególnych przedmiotów i odrębnego osądu tych czynności.
