Krajowa Rada Sądownictwa podjęła uchwałę o nie przedstawieniu Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej kandydatury skarżącego (sędziego Sądu Rejonowego w Gdyni, który został delegowany do Sądu Okręgowego w Gdańsku) z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w Gdańsku. Pomimo pozytywnych opinii o kandydaturze Andrzeja G. – W. wyrażonych przez sędziego wizytatora, Ministra Sprawiedliwości oraz jednogłośnej uchwały Kolegium Sądu Okręgowego w Gdańsku była to trzecia odmowna decyzja w tej sprawie podjęta przez Krajową Radę Sądownictwa. Ponadto Zgromadzenie Ogólne Sędziów Okręgu w Gdańsku także podjęło uchwałę, która popierała kandydaturę skarżącego na sędziego sądu okręgowego. Uchwała KRS nie wymaga uzasadnienia, nie przysługuje od niej odwołanie i nie doręcza się jej zainteresowanemu.
W opinii skarżącego Andrzeja G. – W. taki tryb postępowania całkowicie uniemożliwia ustalenie, jakiego rodzaju zastrzeżenia zostały wobec niego podniesione. Jednocześnie uniemożliwia to zweryfikowanie, czy ewentualne zastrzeżenia zostały oparte na rzeczywistym stanie faktycznym. W związku z tym w razie stwierdzenia błędu nie jest możliwe sprostowanie lub usunięcie informacji nieprawdziwej lub niepełnej. Zakwestionowane przepisy ustawy o KRS według skarżącego naruszają m.in. konstytucyjne zasady: państwa prawnego, równości wszystkich obywateli wobec prawa i równego traktowania przez władze publiczne.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
-
art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa jest zgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 60 Konstytucji.
-
art. 2 ust. 2 pkt 2 powyższej ustawy jest zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz jest niezgodny z art. 60 Konstytucji.
W opinii Trybunału Konstytucyjnego zasadnicze wątpliwości budzi przepis, który powierza Krajowej Radzie Sądownictwa kompetencje do ustalania kryteriów oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie. Ustawy: prawo o ustroju sądów powszechnych oraz o Krajowej Radzie Sądownictwa nie określają żadnych zasad selekcji kandydatów. Nie zostało to uregulowane przez ustawodawcę i w konsekwencji tego kryteria ustalane przez KRS stanowią jedyną podstawę do selekcji kandydatów. Taki przepis narusza konstytucyjny wymóg, aby sprawy o istotnym znaczeniu dla realizacji wolności i praw konstytucyjnych były regulowane tylko ustawowo. Równocześnie ustawa o KRS nie uściśla formy realizacji uprawnienia do ustalania kryteriów oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie. Z ustawy można wywnioskować, iż przepis nakłada na KRS obowiązek podjęcia odrębnej uchwały o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, która miałaby określać kryteria oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie stosowane w procedurze ich obsadzania.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził również, iż zakwestionowany przepis narusza prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach, powierzając KRS kompetencje do normowania spraw o podstawowym znaczeniu. Dodatkowo Trybunał wskazał, że osoby powołane na stanowiska sędziowskie posiadają wszystkie kwalifikacje wymagane przez prawo do zajmowania tych stanowisk. Stwierdzenie niekonstytucyjności przepisu nie uzasadnia kwestionowania legalności aktów powołania sędziów wydanych po przeprowadzeniu postępowania przy zastosowaniu kryteriów oceny określonych na jego podstawie.
Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.
Internetowa Kancelaria Prawna
www.SerwisPrawa.pl
