Podróż służbowa jest wynikiem wydanego polecenia do wykonania zadania służbowego poza miejscem pracy. Jest zjawiskiem nietypowym przy ogóle obowiązków pracownika. Obejmuje czas dojazdu do miejsca wykonywania pracy, świadczenia pracy oraz powrotu do miejsca zamieszkania, bądź też do innego miejsca określonego przez pracodawcę. Jeżeli kwestie związane z podróżą służbową (m.in. wysokość diet) nie zostały uregulowane przez pracodawcę, stosuje się postanowienia Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
Co ważne, Sąd Najwyższy w uchwale z 19.10.1988 r. (III PZP 10/88) wyjaśnił, że pracownicy przedsiębiorstw budowlano-montażowych, wykonujący pracę na budowach zlokalizowanych poza miejscowością stanowiącą siedzibę zakładu pracy i dojeżdżających do tej pracy oraz powracających z niej codziennie do miejsca zamieszkania, nie mają prawa do diet. Dojazdy do pracy nie stanowią podróży służbowej w rozumieniu art. 77(1) kodeksu pracy, ani nie są zaliczane do czasu pracy. Pracodawca może ustalić z pracownikiem wysokość świadczeń na pokrycie dojazdów do pracy, jednakże nie jest to obowiązek.
Źródło:
– ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz.U. 1974 Nr 24 poz. 141).
Karolina Filipek
studentka IV roku prawa na Uniwersytecie Śląskim
