Molestowanie seksualne określone jest w Ustawie z dnia z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1974r., Nr 24, poz. 141 ze zm.). Ofiara molestowania seksualnego może skorzystać z uprawnień na gruncie prawa cywilnego i prawa pracy.
Przede wszystkim ma prawo żądać ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w Ustawie z dnia z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r., Nr 16, poz. 93 ze zm.) można również żądać zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny a jeśli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, można żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych. Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma również prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę. Jeśli sytuacja nie ustaje należy poinformować o tym przełożonego lub pracodawcę. Najlepiej zrobić to na piśmie i poprosić o potwierdzenie wpływu skargi lub zachować jej kopię.
Jeżeli sprawcą molestowania jest pracodawca lub współpracownik a skarga do przełożonego lub pracodawcy na współpracownika nie przyniosła rezultatów, należy złożyć skargę do Państwowej Inspekcji Pracy.
PIP powinna przeprowadzić kontrolę w zakładzie pracy, w którym doszło do naruszenia praw pracowniczych. Jeżeli wyniki kontroli potwierdzą zarzuty inspektor pracy może skierować do pracodawcy pismo, w którym będzie wnioskował o usunięcie stwierdzonych naruszeń a także o wyciągnięcie konsekwencji w stosunku do osób winnych molestowania seksualnego. Skargę do PIP można złożyć osobiście, drogą mailową albo za pośrednictwem poczty. Osoba molestowana seksualnie może zwrócić się również o pomoc do związków zawodowych a także do instytucji rządowych i samorządowych oraz organizacji pozarządowych.
W sytuacji, gdy zawiodły wszystkie wyżej wymienione środki należy złożyć pozew do sądu pracy lub zwrócić się do prokuratora z zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.
Właściwym do złożenia pozwu jest sąd rejonowy miejsca siedziby pracodawcy lub miejsca gdzie praca jest, była lub miała być wykonywana (gdy wartość przedmiotu sporu jest wyższa niż 75.000,-zł, pozew składa się w sądzie okręgowym). Pozew do sądu pracy zwolniony jest od opłat (chyba że wartość przedmiotu sporu przekracza kwotę 50.000,-zł). Osoba, której nie stać na pełnomocnika, może starać się o nieodpłatne ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, który udzieli pomocy przed sądem. Pozew dostarcza się osobiście lub listem poleconym, zachowując dowód nadania. Do pozwu należy dołączyć zgromadzone dowody. Jako dowody mogą służyć sms-y, maile lub ich wydruki czy nagrywane rozmowy. Przed sądem pracy to pracodawca i sprawca muszą wykazać, że nie doszło do molestowania seksualnego a pracodawca musi udowodnić, że skutecznie zareagował na skargi pracownika.
Osoba molestowana może również zwrócić się do prokuratora z zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.
Niektóre bowiem zachowania pracodawcy lub współpracowników noszą znamiona czynów zabronionych określonych w Ustawie z dnia 6 czerwca 1997r. kodeks karny (Dz. U. z 1997r., Nr 88, poz. 553 ze zm.). W sytuacji, gdy ktoś przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do obcowania płciowego, popełnia przestępstwo gwałtu, określone w art. 197§1 kodeksu karnego i zagrożone karą pozbawienia wolności od lat 2 do 12. Jeżeli czyn polega na doprowadzeniu innej osoby do poddania się innej czynności seksualnej albo wykonania takiej czynności, stanowi wówczas przestępstwo wykorzystywania seksualnego z art. 197§2 kodeksu karnego, zagrożone karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat. W art. 199§1 kodeksu karnego jest z kolei uregulowane nadużycie zależności do obcowania płciowego, występujące wówczas, gdy sprawca przez nadużycie stosunku zależności (np. służbowego) lub wykorzystanie krytycznego położenia doprowadza inną osobę do obcowania płciowego lub do poddania się innej czynności albo do wykonania takiej czynności. Takie przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3.
Osoba doświadczająca takich zachowań ma prawo złożyć w prokuraturze wniosek o ściganie. W przypadku przestępstwa zgwałcenia cofnięcie wniosku jest niedopuszczalne. Oznacza to, że gdy ofiara przestępstwa z jakichś powodów (traumatyczne przeżycia, zastraszanie ze strony sprawcy itp.) zmieni zdanie i nie będzie chciała wszczęcia postępowania przeciwko sprawcy, to postępowanie nie zostanie umorzone i będzie toczyło się dalej.
Pracodawca ponosi odpowiedzialność karną również wtedy, gdy to nie on molestował, ale dopuścił do tego rodzaju patologii w podległym sobie miejscu pracy.
W świetle bowiem art. 218§1 kodeksu karnego osobie wykonującej czynności w sprawach z prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, która złośliwie lub uporczywie narusza prawa pracownika, grozi grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do dwóch lat. Uporczywym a nawet złośliwym naruszeniem prawa pracownika może być w tym przypadku tolerowanie w firmie oznak dyskryminacji ze względu na płeć czy przymykanie oczu na molestowanie seksualne.
