Wyrok, o którym mowa, nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 25 października 2005 r. Nieprawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 27 grudnia 2007 r., zarządzono, w oparciu o art. 75 § 1 k.k., wykonanie w stosunku do Krzysztofa S. kary pozbawienia wolności orzeczonej wskazanym wyrokiem. Od tego wyroku – błędnie oznaczając datę jego wydania – kasację złożył Prokurator Generalny. Zaskarżył wyrok w całości na korzyść skazanego Krzysztofa S. i zarzucając: stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. naruszenie przepisu art. 79 § 1 pkt 1 k.p.k., polegające na zaniechaniu wyznaczenia obrońcy z urzędu oskarżonemu Krzysztofowi S., pomimo tego iż w chwili czynu był on nieletni, a więc w sytuacji, kiedy udział obrońcy w postępowaniu karnym był obligatoryjny oraz rażące i mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisu prawa materialnego i procesowego – polegające na wydaniu wobec Krzysztofa S. wyroku skazującego bez zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sprawa trafiła do Sądu Najwyższego, który orzekł, iż:
Orzeczenie w stosunku do nieletniego sprawcy kary bez zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary rażąco narusza art. 13 w zw. z art. 18 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. Nr 35, poz. 228 ze zm.).
Ze znajdujących się w aktach sprawy danych osobowych Krzysztofa S. wynika że urodził się on w dniu 31 sierpnia 1983 r. W chwili popełnienia przypisanego mu przestępstwa, tj. w dniu 15/16 stycznia 1999 r., nie miał zatem ukończonych 17 lat. Tym samym, w chwili dokonania czynu oskarżony posiadał status nieletniego. Postępowanie karne przeciwko Krzysztofowi S. zostało wszczęte w dniu 18 października 2004 r., a więc po ukończeniu przez niego 21 lat. Oskarżony zachował status nieletniego w postępowaniu karnym zakończonym zaskarżonym wyrokiem, gdyż spełnił warunki określające nieletniego, a przewidziane w art. 1 § 2 pkt 1 w zw. z § 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich.
Okoliczność, że przy rozpoznaniu sprawy, w oparciu o art. 18 § 1 pkt 1 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, przez sąd właściwy według przepisów Kodeksu postępowania karnego, oskarżony pozostawał nieletnim, skutkowała w myśl art. 79 § 1 pkt 1 k.p.k. tym, że musiał mieć obrońcę. Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 27 czerwca 2005 r. wyznaczył mu wprawdzie obrońcę z urzędu w myśl art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k., z powodu dopuszczenia dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów, to jednak po uzyskaniu tej opinii wyznaczenie obrońcy cofnął na podstawie art. 79 § 1 pkt 4 k.p.k., zarządzeniem z dnia 11 sierpnia 2005 r. Trafnie wskazuje skarżący, iż należy stwierdzić, że w tej sytuacji Krzysztof S. w postępowaniu karnym przed Sądem Rejonowym nie miał jako nieletni, wbrew obowiązkowi określonemu w art. 79 § 1 pkt 1 k.p.k., obrońcy biorącego obowiązkowy udział w czynnościach dokonywanych w jego toku. Zgodzić się też trzeba ze skarżącym, gdy podnosi, że niezależnie od przedstawionego naruszenia prawa stanowiącego bezwzględną przyczynę odwoławczą przewidzianą w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k., wyrok zapadł również z rażącym naruszeniem przepisów art. 13 w zw. z art. 18 § 1 pkt 2 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, ponieważ w stosunku do Krzysztofa S. orzeczono karę bez zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2001 r., sygn. IV KKN 205/01, OSNKW 2001, z. 9-10, poz. 77 i glosa M. Lubelskiego do tego postanowienia, Państwo i Prawo 2002, nr 5, s. 109-113). Kierując się przedstawionymi wyżej motywami, Sąd Najwyższy z mocy art. 535 § 5 k.p.k. i art. 537 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.
