W konsekwencji niskiej frekwencji właścicieli lokali na zebraniu, postanowiono, że głosowanie nad uchwałami odbędzie się głosami oddanymi częściowo na zebraniu i częściowo w drodze indywidualnego zbierania głosów. Na zebraniu zarząd wspólnoty mieszkaniowej umocował do zbierania głosów zarządcę nieruchomości. Z kolei zarządca nieruchomości polecił wykonać te czynność osobie fizycznej, zajmującej się utrzymaniem czystości nieruchomości. Uchwały zapadły większością głosów właścicieli lokali liczona według wielkości udziałów. Po zakończeniu zbierania głosów, o treści podjętych uchwał zarządca nieruchomości poinformował tylko tych właścicieli, którzy byli nieobecni na zebraniu i głosowali nad uchwałami w drodze indywidualnego zbierania głosów.
Z pisemnych wyjaśnień zarządcy nieruchomości wynikało, że zgodnie z jego ocenę działania te były jak najbardziej prawidłowe, gdyż właściciele uczestniczący w zebraniu powinni znać treść uchwał. Tym bardziej, że podjecie ich poprzedzała długa i burzliwa dyskusja. Według zarządcy nieruchomości osoby obecne na zebraniu mogły zaskarżyć treść tych uchwał do sadu. Ponieważ uchwały nie zostały zaskarżone, zarządca je realizował. Zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy o własności lokali o treści uchwały, która została podjęta z udziałem głosów zebranych indywidualnie, każdy właściciel lokalu powinien zostać powiadomiony na piśmie. Natomiast stosownie do art. 25 ust. 1 i 1a ww. ustawy właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sadu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umowa właścicieli lokali albo jeżeli ona narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólna lub w inny sposób narusza jego interesy. Powództwo, o którym mowa w ust. 1, może być wytoczone przeciwko wspólnocie mieszkaniowej w terminie 6 tygodni od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów.
Z konstrukcji powyżej przytoczonych przepisów prawa wynika, że początkiem obliczania terminu na zaskarżenie uchwały przez właściciela lokalu jest data zebrania wspólnoty – w przypadku, gdy uchwała została podjęta na zebraniu – lub data powiadomienia właściciela o treści podjętej uchwały (w przypadku zbierania głosów w drodze indywidualnego zbierania głosów lub w trybie mieszanym). Jest sprawa oczywista, że jeśli uchwała nie zapadła na zebraniu, gdyż została skierowana do uzupełnienia głosów w drodze obiegowej, to właściciele obecni na tymże zebraniu, a niepowiadomieni następnie o efekcie głosowania, nie będą mieli wiedzy o tym czy uchwała została podjęta czy też nie. Tym samym osoby te zostaną pozbawione prawa do ich zaskarżenia. Biorąc pod uwagę całość dokumentów zgromadzonych w powyższej sprawie Komisja uznała, że zarządca nieruchomości swym postępowaniem naruszył art. 23 ust. 3 ustawy o własności lokali. Ponadto nie wykazał należytej staranności przy podejmowaniu uchwał częściowo na zebraniu, częściowo w drodze indywidualnego zbierania głosów oraz nie kierował się zasada ochrony interesu osób, na rzecz, których były wykonywane czynności zarządzania nieruchomością. Tym samym zarządca nieruchomości nie wypełnił obowiązków, określonych w art. 186 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wobec powyższego Komisja wnioskowała o zastosowanie wobec zarządcy kary dyscyplinarnej określonej w art. 188 ust. 2 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, tj. kary nagany.
