Regulacja ta wymusza na poprzednim właścicielu nieruchomości składanie wniosku o przyznanie odszkodowania nawet w sytuacji, gdy brak jest jeszcze do tego przesłanek, gdyż postępowanie w sprawie potwierdzenia przejęcia nieruchomości przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego nie zostało zakończone. W związku z powyższym, właściciel takiej nieruchomości, nie wiedząc jeszcze, czy jego nieruchomość przeszła na własność podmiotów publicznych, powinien wnosić o przyznanie odszkodowania za nią. Rozwiązanie takie według wnioskodawcy jest sprzeczne z konstytucyjnymi zasadami zaufania do państwa oraz poprawnej legislacji.
Wprowadzenie nieprzywracalnego terminu do złożenia wniosku o odszkodowanie, którego przekroczenie jest sankcjonowane utratą roszczenia odszkodowawczego, w sytuacji gdy organy administracji publicznej nie są zobowiązane przed tym terminem do wydania orzeczenia potwierdzającego przejście prawa własności na Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego zdaniem wnioskodawcy narusza konstytucję.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 73 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. – Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną jest zgodny z art. 21 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 2 konstytucji i wywodzoną z niego zasadą poprawnej legislacji. W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że ocena zgodności z zasadą poprawnej legislacji powinna być dokonywana w pierwszej kolejności przy zastosowaniu dwóch kryteriów, które składają się na test określoności prawa. Pierwszym kryterium jest precyzyjność, którą należy rozumieć jako możliwość odkodowania z przepisów norm prawnych za pomocą reguł interpretacji przyjmowanych w danej kulturze prawnej. Przejawia się ona w takiej regulacji praw i obowiązków, by ich treść była praktycznie jednoznaczna i pozwalała na ich egzekwowanie. Drugim kryterium jest komunikatywność, która oznacza zrozumiałość przepisu na gruncie języka powszechnego. Służy temu respektowanie zasad techniki prawodawczej.
Zważywszy na ustalenia dotyczące zasady poprawnej legislacji, Trybunał Konstytucyjny uzał, że zastosowanie językowych reguł wykładni do zakwestionowanego przepisu pozwala ustalić:
a) moment, w którym doszło do przejścia własności z mocy prawa na podmiot publicznoprawny "za odszkodowaniem";
b) moment, od którego możliwa była konkretyzacja roszczenia odszkodowawczego z tytułu wywłaszczenia;
c) brak znaczenia decyzji wojewody dla możliwości złożenia wniosku o odszkodowanie;
d) rozumienie zwrotu "na wniosek właściciela nieruchomości". W odniesieniu do ostatniego pojęcia Trybunał Konstytucyjny podzielił stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego – sformułowane w wyroku z 11 stycznia 2010 r., sygn. akt I OPS 3/09.
Natomiast odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 21 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3 konstytucji, Trybunał stwierdził, że art. 73 ust. 4 przepisów wprowadzających odpowiada kryterium przydatności, konieczności oraz proporcjonalności. W orzecznictwie konstytucyjnym przyjęto bowiem, że art. 73 przepisów wprowadzających miał doprowadzić do uzgodnienia stanu faktycznego i prawnego w odniesieniu do nieruchomości zajętych pod drogi publiczne, na zasadzie równowagi pomiędzy interesem publicznym, a interesem prywatnym. W opinii Trybunału Konstytucyjnego kontrolowana norma pozwalając bezpośrednio na osiągnięcie wskazanego powyżej celu nie nakładała na podmioty uprawnione nadmiernych obciążeń. Ustawodawca odsunął w czasie możliwość zgłoszenia i realizacji roszczenia odszkodowawczego, w ten sposób, iż podmioty uprawnione miały dwa lata – bez uszczerbku dla ich prawa podmiotowego – na uzyskanie informacji o przyjętym rozwiązaniu legislacyjnych oraz jego konsekwencjach w sferze przysługujących im praw majątkowych. Realizacja roszczenie odszkodowawczego została uzależniona od aktywności i staranności uprawnionego. Założenie, że prawo cywilne wymaga dbałości zainteresowanego o swoje prawa jest aprobowane w demokratycznym państwie prawnym.
Według Trybunału Konstytucyjnego, wprowadzenie 5 letniego okresu, w którym możliwe było dochodzenie roszczenia odszkodowawczego, przy jednoczesnym zachowaniu minimalnych wymogów proceduralnych, nie niweczyło istoty prawa do słusznego odszkodowania.
