Zgodnie z regulacją art. 30a ust 2 i 3 Karty Nauczyciela, w przypadku nieosiągnięcia w roku podlegającym analizie wysokości średnich wynagrodzeń, organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego ustala kwotę różnicy między wydatkami poniesionymi na wynagrodzenia nauczycieli w danym roku, a iloczynem średniorocznej liczby etatów nauczycieli na poszczególnych stopniach awansu zawodowego oraz średnich wynagrodzeń nauczycieli ustalonych w danym roku. Kwota takiej różnicy jest dzielona między nauczycieli zatrudnionych i pobierających wynagrodzenie w roku, dla którego ustalono kwotę różnicy, w szkołach prowadzonych przez jednostkę samorządu terytorialnego i wypłacana w terminie do dnia 31 stycznia roku kalendarzowego następującego po roku, dla którego wyliczono kwotę różnicy, w formie jednorazowego dodatku uzupełniającego ustalanego proporcjonalnie do okresu zatrudnienia oraz osobistej stawki wynagrodzenia zasadniczego nauczyciela, zapewniając osiągnięcie średnich wynagrodzeń na poszczególnych stopniach awansu zawodowego w danej jednostce samorządu terytorialnego w roku, dla którego wyliczono kwotę różnicy. Powyższa regulacja została nie tak dawno zakwestionowana przez Rady Miejską w Chrzanowie, Miejską Inowrocławia oraz Miejską w Zatorze. Skutkiem tego było rozpoznanie sprawy przez Trybunał Konstytucyjny.
W wyroku z dnia 16 lipca 2013 r. (sygn. akt K 13/10) TK orzekł, iż art. 30a ust. 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 roku – Karta Nauczyciela jest zgodny z art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji RP. W pozostałym zakresie Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie. Dla przypomnienia powyższy art. ustawy zasadniczej wskazuje, że jednostkom samorządu terytorialnego zapewnia się udział w dochodach publicznych odpowiednio do przypadających im zadań, a zmiany w zakresie zadań i kompetencji jednostek samorządu terytorialnego następują wraz z odpowiednimi zmianami w podziale dochodów publicznych. W uzasadnieniu swojego stanowiska Trybunał podkreślił, że badanie przedstawionych przez wnioskodawców zarzutów wymagało ustalenia, czy obowiązek wypłaty dodatku dla nauczycieli jest nowym zdaniem własnym jednostek samorządu terytorialnego, o którym mowa w art. 167 ust. 4 Konstytucji. Analiza zakwestionowanego przepisu i pozostałych przepisów Karty Nauczyciela, pozwoliły stwierdzić, że nie jest. Wynika to z faktu, że obowiązek zapewnienia nauczycielom wynagrodzeń o określonej średniej wysokości przypisanej do poszczególnych stopni awansu zawodowego istniał od roku 2002, a więc na długo przed wejściem w życie nowelizacji (w roku 2009), którą do Karty Nauczyciela został dodany przepis zakwestionowany w niniejszej sprawie. Dopiero niewykonywanie ustawowych obowiązków w zakresie wynagrodzenia nauczycieli na odpowiednim – średnim – poziomie przez niektóre jednostki s.t. spowodowało interwencję ustawodawcy. Odnosząc się bezpośrednio do problematyki naruszenia zasady adekwatności, Trybunał Konstytucyjny uznał, że wnioskodawcy nie przedstawili dostatecznego uzasadnienia tezy, że jednostki samorządu terytorialnego, w związku z koniecznością wypłacania dodatku, nie mogą wykonywać swych zadań. W świetle dotychczasowego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, tylko ustalenie, że ustawodawca ustanowił regulacje, prowadzące do oczywistych dysproporcji między zakresem zadań jednostek samorządu terytorialnego a wysokością ich dochodów, mogłoby prowadzić do stwierdzenia niekonstytucyjności określonej regulacji. W kontekście badanego przepisu takie stwierdzenie byłoby bezzasadne. Stosowanie zakwestionowanego przepisu nie prowadzi bowiem do sytuacji, w której ogół dochodów jednostek samorządu terytorialnego danego szczebla nie zapewnia im udziału w dochodach publicznych "odpowiednio" do przypadających zadań. Sam fakt, że dochody jednostek samorządu terytorialnego nie są wystarczające, by optymalnie realizować wszystkie zadania publiczne, nie może zaś przesądzać o naruszeniu art. 167 ust. 1 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że w świetle postanowień Konstytucji, ustalenie podziału dochodów między państwo a samorząd terytorialny należy do władzy ustawodawczej. Stosując konstytucyjną zasadę zachowania odpowiednich proporcji między wysokością dochodów jednostek samorządu terytorialnego, a zakresem przypadających im zadań, należy uwzględnić szeroki margines swobody, pozostawiony władzy ustawodawczej w zakresie alokacji środków finansowych. Trybunał Konstytucyjny nie jest kompetentny do dokonania kontroli jej decyzji w tym zakresie, z punktu widzenia ich trafności.
W związku z tym Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 30a ust. 3 Karty Nauczyciela jest zgodny z art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji. TK uznał również, że ocena zaskarżonej regulacji w aspekcie naruszenia art. 2 i 7 Konstytucji nie jest możliwa, ponieważ wnioskodawcy nie dopełnili w tym zakresie – wynikającego z art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy o TK – wymogu uzasadnienia postawionego zarzutu z powołaniem dowodów na jego poparcie. W związku z powyższym postępowanie w odniesieniu do art. 2 i art. 7 Konstytucji jako wzorca kontroli zostało umorzone z uwagi na niedopuszczalność orzekania w tym zakresie.
