Ustawodawca stanowi bowiem, że: „W granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.”
Trzeba jednak pamiętać, że poszczególne gałęzie prawa przewidują właściwe sobie środki ochrony własności. Przede wszystkim należy mieć na względzie postanowienia Konstytucji RP, będącej zewnętrznym determinantem ochrony własności. Art. 21 ustawy zasadniczej stanowi, że Rzeczpospolita Polska chroni prawo własności. Art. 64 Konstytucji RP przewiduje zaś, że własność (oraz inne prawa majątkowe i prawo dziedziczenia) podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej. Stosowne przepisy dotyczące ochrony własności odnajdziemy w ustawie karnej. Właściwe normy znajdują się bowiem w rozdziale XXXV KK, przewidującym przestępstwa przeciwko mieniu (obejmującym własność i inne prawa majątkowe – zgodnie z doktryną cywilnoprawną). Ustawodawca tylko w nielicznych przypadkach (np. art. 284 § 4 KK, czy art. 286 § 4 KK) przewiduje przestępstwa wnioskowe. W pozostałych zaś – znajdzie zastosowanie zasada legalizmu.
Prawodawca przewidział nadto możliwość skorzystania z instrumentów cywilnoprawnych – ochrony petytoryjnej lub posesoryjnej. Należy przy tym mieć na względzie treść art. 189 KPC:
„Powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.”
