Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że:
Uiszczenie wpisu stałego od skargi na rachunek niewłaściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego przez adwokata lub radcę prawnego nie spełnia wymagań art. 219 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: P.p.s.a.) i stanowi podstawę do odrzucenia skargi w oparciu o art. 221 P.p.s.a.
Postanowienie NSA z dnia 17 lipca 2009 roku, sygn. akt II FSK 1492/08
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie. Przed odniesieniem się do zarzutów sformułowanych w skardze kasacyjnej stwierdzić należy, skarżący nie kwestionuje tego, że od skargi należny był wpis stały. Zarzuty skargi kasacyjnej sprowadzają się do kwestionowania zasadności odrzucenia skargi tylko z tego powodu, że wpis stały od skargi został uiszczony na rachunek bankowy niewłaściwego sądu. W myśl powołanego przez wnoszącego skargę kasacyjną art. 221 P.p.s.a., pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej. Natomiast stosownie do art. 219 § 2 P.p.s.a. opłatę sądową uiszcza się gotówką do kasy właściwego sądu administracyjnego lub na rachunek bankowy właściwego sądu.
Jako kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy wnoszący skargę kasacyjną zdaje się traktować postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lutego 2005 r., (sygn. OZ 1268/04), podnosząc, że w orzeczeniu tym przyjęto, że skarga kasacyjna wnoszona przez adwokata lub radcę prawnego nie może być odrzucona na podstawie art. 221 P.p.s.a. tylko z tego powodu, że wpis stały od skargi kasacyjnej został uiszczony na rachunek bankowy niewłaściwego sądu. Jednakże należy zauważyć, że orzeczenie to zapadło w zupełnie innym stanie faktycznym. Wymaga uwypuklenia fakt, iż orzeczenie to dotyczyło odrzucenia skargi kasacyjnej z powodu uiszczenia wpisu stałego nie na rachunek właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego, a bezpośrednio na rachunek Naczelnego Sądu Administracyjnego. Postawione w powołanym uzasadnieniu tezy z całą pewnością nie znajdują zastosowania w sprawie, w której wpisu stałego od skargi dokonano na rachunek niewłaściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego. Należy bowiem zauważyć, że art. 219 § 2 P.p.s.a. stanowi wyraźnie, że opłatę sądową uiszcza się do "kasy właściwego sądu administracyjnego lub na rachunek bankowy właściwego sądu". Natomiast w sprawie o sygn. OZ 1268/04 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie można jednoznacznie twierdzić, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest również właściwym sądem administracyjnym w rozumieniu tego przepisu, skoro rozpoznanie skargi kasacyjnej należy do właściwości tego Sądu.
Dodatkowo odnosząc się do powołanego w skardze kasacyjnej wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 maja 2008 r. o sygn. P 18/2007 r., w którym uznano, że art. 370- K.p.c. jest niezgodny z art. 45 ust. 1 oraz art. 78 Konstytucji RP, wymaga podkreślenia, że w tym samym wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził również: "(…) że pogląd o konstytucyjnej dopuszczalności istnienia surowszego rygoru w odniesieniu do braków fiskalnych w sytuacji, gdy pismo procesowe jest wnoszone przez "podmiot fachowy" – adwokata lub radcę prawnego – wydaje się już definitywnie zaakceptowany na gruncie orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego. Takie stanowisko zajęte zostało np. w wyroku z: 7 marca 2006 r. (sygn. SK 11/05, OTK ZU nr 3/A/2006, poz. 27), 8 maja 2006 r. (sygn. SK 32/05, OTK ZU nr 5/A/2006, poz. 54) oraz 20 grudnia 2007 r. (sygn. P 39/06, OTK ZU nr 11/A/2007, poz. 161). Co istotne, w wymienionych sprawach Trybunał podkreślał, że za przyjęciem surowszego rygoru w odniesieniu do zawierających braki fiskalne pism procesowych, wnoszonych przez adwokatów i radców prawnych, przemawia założenie, że podmiotom tym, jako profesjonalistom, znany jest zakres i wysokość opłat stałych". Pogląd ten w odniesieniu do braków fiskalnych w sytuacji, gdy pismo procesowe jest wnoszone przez "podmiot fachowy" – adwokata lub radcę prawnego – na gruncie art. 221 P.p.s.a. należy zaakceptować także w postępowaniu sądowoadministracyjnym.
