Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 19 ust. 1a ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji w zakresie, w jakim wskazuje przesłanki umożliwiające dokonanie czynności materialno-technicznej odebrania broni i amunicji oraz dokumentów potwierdzających legalność posiadania broni osobie, przeciwko której toczy się postępowanie karne o przestępstwa określone w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, jest zgodny z zasadą prawidłowej legislacji wynikającą z art. 2 konstytucji, art. 32 ust. 1 oraz art. 64 ust. 2 i 3 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że pomimo pewnych wad legislacyjnych kwestionowanego przepisu oraz odesłaniami do art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy – sądy administracyjne stosują konsekwentną prokonstytucyjną linię interpretacyjną art. 19 ust. 1 oraz kontrolowanego w sprawie art. 19 ust. 1a ustawy. Nietrafny był zarzut WSA w Poznaniu naruszenia w tym przepisie zasady określoności prawa wynikającej z art. 2 konstytucji. TK wskazał, że zgodnie z art. 20 ustawy, cofnięcie pozwolenia na broń, dopuszczenia do posiadania broni oraz unieważnienie karty rejestracyjnej broni pneumatycznej następuje w drodze decyzji administracyjnej. Ze względów faktycznych lub proceduralnych decyzja taka może zostać wydana z pewnym opóźnieniem.
Do czasu zakończenia postępowania w sprawie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni na podstawie art. 18 ustawy, skazany za przestępstwo może faktycznie nadal posiadać broń i amunicję. Jeśli jednak zwłoka w odebraniu skazanemu zagrażałaby bezpieczeństwu publicznemu, to w takiej sytuacji ustawodawca zezwala Policji na wcześniejsze odebranie broni, amunicji oraz dokumentu pozwolenia na posiadanie broni. Ustawodawca nie traktuje skazanego za przestępstwa wskazane w art. 15 ust. 1 pkt 6 łagodniej niż podejrzanego/oskarżonego o popełnienie takich przestępstw. W przypadku skazania za takie przestępstwo, pozwolenie na broń zawsze zostanie mu cofnięte, a posiadana broń i amunicja zostaną odebrane. Podstawą prawną takiej decyzji jest art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji.
Postawienie zarzutu popełnienia jednego z przestępstw wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 oznacza jedynie zezwolenie, a nie nakaz dla Policji albo Żandarmerii Wojskowej wykonania czynności materialno-technicznej odebrania broni, amunicji oraz pozwolenia na broń. Trybunał podkreślił, że czynność materialno-techniczna odebrania broni nie jest równoznaczna – podobnie jak w przypadku art. 19 ust. 1 ustawy – z cofnięciem pozwolenia na broń.
Oskarżony prawomocnie uniewinniony ponownie może nabyć broń lub odzyskać broń odebraną mu – na podstawie art. 19 ust. 1a ustawy. Zgodnie z art. 19 ust. 2 broń oraz dokumenty, o których mowa w ust. 1 oraz 1a, niezwłocznie przekazuje się do depozytu właściwemu organowi Policji albo Żandarmerii Wojskowej.
Odnosząc się do zarzutów sądu pytającego dotyczących niekonstytucyjnego ograniczenia prawa własności, Trybunał podkreślił, że polskie prawo – ani konstytucja, ani ustawa o broni i amunicji – nie gwarantuje prawa do posiadania broni. Zgodnie z art. 2 ustawy poza przypadkami określonymi w ustawie nabywanie, posiadanie oraz zbywanie broni i amunicji jest zabronione. Posiadanie broni w Polsce jest reglamentowane i dopuszczalne jedynie pod warunkiem spełnienia określonych w przepisach przesłanek. W przypadku legalnego posiadania broni można mówić o wykonywaniu prawa własności, jednak jest to ograniczone prawo wykonywania własności.
Trybunał orzekł, że kwestionowany przepis ustawy jest proporcjonalną konstytucyjnie ingerencją w prawo własności. Ograniczenie wykonywania prawa własności uzasadnione jest koniecznością ochrony praw i wolności innych osób. Sposób ograniczenia jest adekwatny do założonego celu i nie jest nieproporcjonalny.
Na koniec należy zaznaczyć, że ustawodawca nie daje Policji swobody w sferze stosowania art. 19 ust. 1a ustawy o broni i amunicji. Trybunał uwypuklił, że użycie przez ustawodawcę słowa "może", stanowi wyraźną wskazówkę dla organów stosujących prawo, że dokonanie analizowanej czynności materialno-technicznej jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy zachodzi obawa, że oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji stanowiłby zagrożenie dla bezpieczeństwa lub porządku publicznego albo dla wolności i praw innych osób.
